Autorskie kłopoty
"Rzecz niniejsza miała pierwotnie stanowić rozdział końcowy „Problemów humanisty”. Zamierzałem w nim zebrać informacje na temat mych styczności z redaktorami czasopism i z wydawcami publikacji książkowych. Jednakże w trakcie snucia reminescencji okazało się, że nie sposób zmieścić masy informacji w jednym rozdziale. Stopniowo praca rozrastała się, więc i przekształca-ła na przedmiot samodzielny. Sądzę, że mogłaby zainteresować Czytelników ze względu na rzadko poruszane, a przecież praktycznie ważne sprawy: porozumień i nieporozumień między autorami a redaktorami i wydawcami, kłopo-ty na drodze od pracy pisarskiej do wydawania drukiem jej wyników, proces powstawania indywidualnego stylu pisarskiego oraz warunków publikowania prac naukowych."
Ze wstępu
Józef Pieter
Urodził się 19 lutego 1904 r. we wsi Ochaby
koło Skoczowa na Ziemi Cieszyńskiej. Ukończył I LO im. A. Osuchowskiego w
Cieszynie, a następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim historię,
filozofię, psychologię i pedagogikę. W 1928 r. uzyskał doktoraty z zakresu
filozofii i filologii klasycznej. Rozprawę habilitacyjną, opublikowaną w roku
1939, przedstawił dopiero po wojnie na Uniwersytecie Poznańskim i tam w roku
1945 uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego
otrzymał w roku 1949, zaś profesorem zwyczajnym został w 1962 roku.
Ten polski psycholog, pedagog, filozof jest
autorem ponad 230 publikacji naukowych, w tym 50 książek. Pięć jego dzieł
pozostaje wciąż nieopublikowanych. Poszerzył wiedzę naukową w wielu
dziedzinach, jest m.in. jednym z prekursorów tzw. psychobiografii. Prof.
Czesław Głombik napisał: „Profesor Pieter zajął wyjątkowe miejsce wśród
psychologów i pedagogów XX wieku. Zdobył je tym, że udanie i konsekwentnie
łączył myśl psychologiczno-pedagogiczną z refleksją filozoficzną”.
Zasadniczą cześć swojego czynnego zawodowo
życia Józef Pieter oddal szkolnictwu Śląska, był aktywnym członkiem Związku
Nauczycielstwa Polskiego (ZNP). Podczas wojny brał czynny udział w tajnym
nauczaniu i organizowaniu tegoż nauczania. Był kierownikiem katedry psychologii
na Uniwersytecie Łódzkim, Uniwersytecie Warszawskim oraz w Akademii Wychowania
Fizycznego w Warszawie. Po II wojnie światowej zorganizował na nowo Instytut
Pedagogiczny w Katowicach, a także Wyższą Szkołę Pedagogiczną, otworzył oddział
Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, wznowił działalność czasopisma
pedagogicznego Chowanna. Przez 4
kadencje (1956–1968) był rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach –
aż do włączenia jej do powstałego w 1968 r. Uniwersytetu Śląskiego.
Jako pierwszy (w 1929 roku) wystąpił na
lamach Zarania Śląskiego z orędziem o
konieczności utworzenia uniwersytetu na Śląsku. Po wyzwoleniu już w 1945 r.
podjął działania w tej sprawie i prowadził je konsekwentnie w kolejnych latach.
Otrzymał wiele odznaczeń państwowych i edukacyjnych.
Zmarł 3 marca 1989 r. w Katowicach. W marcu 2016 r. odsłonięto w
Skoczowie pomnik: „Józef Pieter urodzony w Ochabach, psycholog, pedagog, filozof,
inicjator utworzenia Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach”.
