Feynman radzi
Feynman radzi to uzupełnienie jednego z najpopularniejszych podręczników fizyki Feynmana wykłady z fizyki! Prezentuje metody rozwiązywania zadań, wspomnienia Matthew Sandsa oraz zadania z odpowiedziami Roberta B. Leightona i Rochusa E. Vogta.
W książce zawarte są 4 wykłady, które Richard Feynman prowadził dla studentów, a których nie włączył do swojego sławnego podręcznika Feynmana wykłady z fizyki. Trzy z nich zostały poświęcone metodom rozwiązywania zadań, a jeden - teorii bezwładności. Czytelnik znajdzie tu także zadania z odpowiedziami. Z charakterystycznym zacięciem, wnikliwością i humorem autor omawia problemy, z którymi borykają się studenci, i przekazuje cenne rady, jak rozwiązywać zadania fizyczne.
Zainteresowanie tym uzupełnieniem Feynmana wykładów z fizyki wciąż rosło, o czym świadczy nieustannie zwiększająca się liczba osób odwiedzających strony internetowe poświęcone wykładom Feynmana (www.feynmanlectures.info). Nowe wydanie książki Feynman radzi. Feynmana wykłady z fizyki zostało poszerzone o 3 wywiady:
- z Richardem Feynmanem, przeprowadzony w 1966 roku, wkrótce po ukończeniu kluczowej części projektu,
- z Robertem Leightonem, dotyczący umiejętności Feynmana jako wykładowcy oraz przekładu "feynmanowszczyzny" na język angielski,
- z Rochusem Vogtem, z 2009 roku, na temat społeczności profesorów wspólnie nauczających w Caltech na podstawie Feynmana wykładów z fizyki.
Publikację zamyka dodatek o Richardzie P. Feynmanie, napisany przez wybitnego polskiego fizyka, prof. dr hab. Andrzeja K. Wróblewskiego.
Książkę, podobnie jak Feynmana wykłady z fizyki, docenią i polubią zarówno studenci, jak i naukowcy oraz wszyscy interesujący się fizyką.
Informacje na temat Feynmana wykładów z fizyki oraz Zbioru zadań do wykładów można znaleźć na stronie: feynman.pwn.pl
Feynman Richard P.
(1918-1988); światowej sławy fizyk XX wieku, w latach 1951-1988 profesor fizyki w Kalifornijskim Instytucie Technologicznym. Stopień doktora uzyskał mając 24 lata. Podczas II wojny światowej brał udział w realizacji projektu Manhattan w Los Angeles. W 1965 roku, wraz z J. Schwingerem i S.I. Tomonagą, został
laureatem nagrody Nobla za rozwiązanie istotnych problemów elektrodynamiki kwantowej. Sformułował także teorię wyjaśniającą zjawisko nadciekłości w ciekłym helu. Razem z M. Gell-Manem napisał ważną pracę dotyczącą słabych oddziaływań, później pracował nad podwalinami teorii kwarków. Oprócz tych osiągnięć, wprowadził do fizyki nowe metody obliczeniowe; wśród nich największe znaczenie mają diagramy Feynmana, powszechnie dziś stosowane do obliczania przebiegu procesów elementarnych.
Opublikował szereg monografii, prac naukowych i popularyzatorskich oraz podręczników. Dzięki swoim popularnym książkom stał się jedną z najbardziej lubianych postaci XX stulecia. Zajmował się też sprawami publicznymi. Miał wszechstronną osobowość, wykazywał nienasyconą ciekawość, był wzorowym empirykiem, ale również niezwykłym nauczycielem fizyki. Z licznych nagród, które otrzymał, najbardziej dumny był z Medalu Oersteda za Nauczanie (1972).
