Historia języka polskiego
Mimo upływu czterdziestu niemal lat od ukazania się pierwszej części dziejów polszczyzny pióra Zenona Klemensiewicza, dotąd nie powstało dzieło nowsze, które by Historię języka polskiego zastąpiło. Tymczasem dojrzało już nowe pokolenie, a problemy języka, jego szans i zagrożeń coraz żywiej - jak się wydaje - interesują społeczeństwo, które już docenia rolę mowy w życiu i każdej jednostki, i zbiorowości.
Zenon Klemensiewicz
(1891-1969); jeden z najwybitniejszych językoznawców polskich, długoletni profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor wielu książek na temat historii i teorii języka, a zwłaszcza licznych podręczników, wielokrotnie wznawianych od lat sześćdziesiątych.
Historyczną i teoretyczną wiedzę o języku łączył ze szczególną troską o jego piękno zarówno w słowie mówionym, jak i pisanym. Dowodził, że język jako wspólne dobro narodowe winien zawsze stanowić w świadomości społeczeństwa polskiego i jego kulturze wartość niepodważalną. Dlatego też poczesne miejsce w dorobku uczonego zajęła pedagogika językowa, której poświęcił wiele swych prac.
W Wydawnictwie Naukowym PWN ukazały się najważniejsze dzieła Klemensiewicza: W kręgu języka literackiego i artystycznego (1961), Ze studiów nad językiem i stylem (1969) oraz niezwykle popularne podręczniki akademickie: Zarys składni polskiej (1953, 1969), Podstawowe wiadomości z gramatyki języka polskiego (1952, 1987) i Historia języka polskiego, której część pierwsza wyszła w 1961, druga w 1965, a trzecia (i ostatnia, dokończona przez profesor Irenę Bajerową) w 1972 roku. Łączny nakład wersji trzyczęściowych i jednotomowych wyniósł ponad 100 000 egzemplarzy. Jak dotąd są to najpełniejsze udokumentowane dzieje polskiej mowy. Jest też autorem wielu cennych artykułów popularyzujących wiedzę o języku, a także współautorem Gramatyki historycznej języka polskiego (1955, 1981).
