Nazwa własna wobec gatunku i dyskursu - 03 Rozdz. 2, cz. 2. Nazwa...: Nazwa własna jako element komponentu stylistycznego gatunku; Nazwa własna jako element komponentu pragmatycznego...; Nazwa własna jako element komponentu semantycznego...; Podsumowanie

• Druk: Katowice, 2016
• Seria / cykl: Prace Naukowe UŚ; Językoznawstwo Polonistyczne
• Autor: Artur Rejter
• Wydawca: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego

Praca stanowi próbę opisu gatunku i dyskursu przez pryzmat nazw własnych obecnych w jego realizacjach tekstowych, jej koncepcja zatem polega na połączeniu zdobyczy szeroko pojętej lingwistyki tekstu i teorii dyskursu z onomastyką (ściślej: onomastyką literacką). Interesujące było, jak nazwa własna współtworzy poszczególne piętra i obszary komunikacji. Materiał badawczy wykorzystany w monografii stanowią barokowe teksty artystyczne reprezentujące różne estetyki oraz wszystkie etapy rozwoju epoki. Sięgnięto do twórczości wielu poetów, zarówno tych pierwszoplanowych, jak i mniejszego formatu. Takie założenie pozwoliło osiągnąć obraz uśredniony i stosunkowo pełny. Na poziomie gatunku obserwacją objęto fraszkę i gatunki jej pokrewne (uwzględniono główne komponenty wzorca tekstowego), na poziomie dyskursu natomiast – dyskurs miłosny i erotyczny oraz metafizyczny. W postępowaniu badawczym skupiono się zarówno na kwestiach prototypowych, centralnych, jak i peryferyjnych, sekundarnych, skoncentrowano się także – zwłaszcza w wypadku dyskursu – na problematyce pogranicza. Zaproponowane analizy dowiodły, że bogactwo, ale i pewna standaryzacja onomastykonu barokowego pozostaje w bezpośrednim związku ze specyfiką kulturową epoki. Barok bowiem był formacją o wysokim stopniu złożoności, tak w sferze idei, podejmowanych tematów, jak i estetyk oraz ról wykładników, które można by interpretować z perspektywy komunikacji społecznej. Należy także zaznaczyć, że wiele ze wskazanych cech gatunku i dyskursu opisanych z perspektywy onomastycznej znalazłoby poświadczenie w tekstach reprezentujących inne epoki w dziejach kultury. Dowodzi to uniwersalności jako cechy właściwej dla cywilizacji człowieka, który niezależnie od czasów, w których żyje, natrafia na podobne problemy, ma te same przywary, w zbliżony sposób percypuje otaczającą go rzeczywistość.

• Kategorie:
  1. Ebooki i Audiobooki »
  2. Ebooki »
  3. Ebooki popularnonaukowe i specjalistyczne »
  4. Językoznawstwo
  1. Ebooki i Audiobooki »
  2. Ebooki »
  3. Ebooki popularnonaukowe i specjalistyczne »
  4. Literaturoznawstwo
  1. Ebooki i Audiobooki »
  2. Ebooki »
  3. Kultura i sztuka
• Język wydania: polski
• ISBN: 978-83-8012-801-9

Spis treści

Wstęp / 7

Rozdział I
Onim – tekst – kultura / 11
Konteksty teoretyczne i metodologiczne onomastyki literackiej / 11
Tekstocentryzm (refleksji o) komunikacji / 19
Dlaczego Barok? / 25
Nazwa własna elementem pamięci kulturowej / 34

Rozdział II
Nazwa własna wobec gatunku. Na przykładzie fraszki i form pokrewnych / 41
Uwagi wprowadzające / 41
Nazwa własna jako element komponentu strukturalnego gatunku / 50
Nazwa własna jako element komponentu stylistycznego gatunku / 72
Nazwa własna jako element komponentu pragmatycznego gatunku / 93
Nazwa własna jako element komponentu semantycznego gatunku / 106
Podsumowanie / 118

Rozdział III
Nazwa własna wobec dyskursu / 121
Uwagi wprowadzające / 121
Nazwy własne w dyskursie miłosnym i erotycznym / 124
Nazwy własne w dyskursie metafizycznym / 159
Nazwy własne na pograniczach dyskursów / 190
Podsumowanie / 197

Zakończenie / 199

Źródła / 203
Bibliografia / 205
Indeks nazw własnych omówionych w pracy / 223
Indeks osobowy / 231

Summary / 237
Résumé / 239