Neuropsychologia tożsamości
Neuropsychologia tożsamości to nauka zajmująca się wzajemnymi powiązaniami mózgowia z systemem Ja oraz tworzoną przez ten system tożsamością indywidualną, społeczną i kulturową w celu pomocy osobie chorej. Z perspektywy teoretycznej nauka ta bada związek struktur i połączeń mózgowych z procesami poznawczymi, emocjonalnymi i zachowaniem oraz systemem Ja ściśle związanym z tożsamością. Z perspektywy klinicznej opracowuje metody diagnozy i ocenia efektywność rehabilitacji chorych z niedokształceniem i/lub destabilizacją systemu Ja oraz zaburzeniami tożsamości.
Monografia „Neuropsychologia tożsamości” to dzieło nowatorskie i niezwykłe – oryginalne w podejściu do problematyki tożsamości, nowoczesne w wymiarze teoretyczno-metodologicznym, erudycyjne i znakomicie napisane. Dzieło oparte na dorobku światowej nauki oraz wynikach własnych badań, pogłębione analizą przypadków klinicznych pacjentów z najczęstszymi uszkodzeniami mózgowia, potwierdzone neurofizjologicznymi markerami (tzw. medycyna faktów), inspiruje do stawiania pytań o złożoność fenomenu ludzkiego istnienia, wciąż poznawanego i nadal nie w pełni poznanego.
Prof. zw. dr hab. n. med. Bożena Grochmal-Bach
Doświadczeni Autorzy, mający w swym dorobku liczące się monografie naukowe, uczynili tu przedmiotem opisu tożsamość człowieka, a ściślej mówiąc, możliwe powiązania biologiczne i fenomenologiczne tożsamości ze sferą opisu neuropsychologicznego. Z dzieła tego wyłania się nowe spojrzenie na sposób uprawiania neuropsychologii, wyznaczone przez szeroki humanistyczno-społeczny horyzont wzbogacający zorientowane dotychczas medycznie spojrzenie na opis zachowań ludzkich. Trzeba więc było wniknąć w strukturę Ja człowieka, by zrozumieć fenomen jego społecznego i zarazem kulturowego funkcjonowania, co Autorom monografii w pełni się udało.
Prof. zw. dr hab. lek. med. Waldemar Tłokiński
Nowatorskie podejście Autorów do problematyki tożsamości każe przeformułować podstawowe założenia neuropsychologii, przede wszystkim zaś widzieć ją jako obszar integrujący wyniki poszukiwań prowadzonych na przecięciu dróg neuronauk medycznych i społecznych. Dzieło to buduje mosty między biologicznie zorientowanymi naukami o ludzkim mózgu a naukami humanistycznymi. Jest adresowane do szerokiego kręgu odbiorców, do którego – oprócz specjalistów – należeć będą studenci psychologii i innych kierunków, zarówno medycznych, jak i humanistycznych, a także wszyscy zainteresowani człowiekiem i jego funkcjonowaniem w społeczeństwie i kulturze.
Dr hab. Mariusz Gajewski
„Na kartach monografii autorzy wielokrotnie pokazują, iż prowadzone analizy mają za zadanie zidentyfikować sposoby niesienia pomocy pacjentom. Pacjent zatem nie jest ilustracją lub ciekawym przypadkiem – jak często może się dziać w literaturze neurologicznej – ale adresatem i odbiorcą dociekań empirycznych. Widać to także w studiach przypadków, w których odnajdziemy raporty z badań neuroobrazowych, czasem materiał zdjęciowy pokazujący naturę wypadku, który spowodował uszkodzenia (vide: przypadek tzw. polskiego Gage’a), poglądowe zapisy potencjałów wywołanych lub markerów EEG, np. fal P300, N170, N250 i innych – zidentyfikowanych jako korelaty oczekiwania, monitorowania, niezgodności i specyficznych aspektów przetwarzania informacji, głównie w korze. Celem dociekań jest zatem zrozumienie, co przeżywa pacjent i jak zintegrować rozbite przez uszkodzenia fizyczne szlaki neuronalne odpowiadające za poszczególne qualia poczucia Ja.” pełna recenzja na http://artpapier.com/index.php?page=artykul&wydanie=421&artykul=8503&kat=15
Marcin Moroń,
artPAPIER 15 lipca 14 (422) / 2021
