Transdyscyplinarność badań nad komunikacją medialną. T. 3: Tożsamość dziennikarza - 11 Adam Mickiewicz — wieszcz trybunem ludu. Poeta w okowach dziennikarstwa
Zasadniczą treścią tekstów pomieszczonych w tomie jest wieloaspektowe ujęcie współczesnej postaci DZIENNIKARZA poruszającego się w społeczeństwie medialnym, w rzeczywistości „płynnej”, w kulturze konwergencji. Obserwujemy też konstruowanie się dziennikarskiej tożsamości zawodowej i jej współczesne transformacje. Zgodnie ze słowami: „Ja, które się ciągle zmienia, to ja, które żyje” (Virginia Voolf, Fale), można uznać, że dziennikarstwo w sensie nowoczesnym, które rodziło się – bynajmniej nie bezkonfliktowo – w XIX wieku, w XXI wieku dostosowuje się do swoich czasów, z uwzględnieniem zmian społecznych, kulturowych, politycznych, technologicznych. Zmiany w dziennikarstwie prowokują dyskusje o jego „śmierci”. Te są jednak chyba „przedwczesne”, choć pobudzające poznawczo i nośne społecznie. Dziennikarz o tożsamości „wibrującej”, o „nasyconym ja”, o wielu tożsamościach, uwikłany w politykę, zdeterminowany techniką – każde z ujęć mówi o tym, kim jest dziennikarz. Tu prosta odpowiedź: „Dziennikarz – osoba zajmująca się przygotowywaniem i prezentowaniem materiałów w środkach masowego przekazu” nie zda egzaminu, powie bowiem tylko część prawdy o ludziach tworzących grupę bardzo złożoną, heterogeniczną, „płynną”. W tomie znajdujemy artykuły kładące akcent na opis tożsamości zbiorowej, profesjonalnej, a obok nich artykuły o charakterze case study, w których pokazano przenikanie się tego, co zbiorowe, z tym, co indywidualne, jednostkowe. Podobnie jak w dwóch wcześniejszych tomach z cyklu Transdyscyplinarność badań nad komunikacją medialną, tak i w tym poświęconym tożsamości dziennikarza głos zabierają naukowcy reprezentujący różne dziedziny wiedzy, którzy zajmują się mediami i komunikacją zapośredniczoną medialnie; są to kulturoznawcy, medioznawcy, lingwiści, historycy i teoretycy literatury. Wszyscy autorzy są pracownikami Uniwersytetu Śląskiego lub są z nim związani.
Słowo wstępne (Małgorzata Kita, Magdalena Ślawska) 7
Część pierwsza
W poszukiwaniu istoty prywatności
Rozdział pierwszy
Ewa Kosowska
Prywata i prywatność w kulturze polskiej. Rekonesans 11
Rozdział drugi
Urszula Żydek-Bednarczuk
Oikos i koine w dyskursie publicznym 19
Część druga
Oblicza prywatności upublicznionej
Rozdział trzeci
Mirosława Wielopolska-Szymura
Intymność kontrolowana. Granice prywatności w erze dominacji mediów elektronicznych 37
Rozdział czwarty
Dobrosława Wężowicz-Ziółkowska
Mięso kobiet… albo śmiech na sali. O demokratyzacji sfery intymnej w mediach 49
Rozdział piąty
Jacek Skorus
„O pomoc wołam, pani redaktor”. O pewnym typie telewizyjnych programów interwencyjnych 68
Rozdział szósty
Magdalena Ślawska
Prywatność opublikowana? O dialogowym kształcie gatunków prasowych 76
Rozdział siódmy
Katarzyna Sujkowska-Sobisz
Gry prywatnością w internetowych serwisach aukcyjnych 91
Rozdział ósmy
Agnieszka Nęcka
Upublicznić intymność. Strategie tekstowego „bycia pisarzem” po 2000 roku 113
Część trzecia
Formy prywatności w dyskursie naukowym
Rozdział dziewiąty
Marek Piechota
Limeryki. Od intymnej inspiracji do upublicznienia. (Awans czy degradacja?) 135
Rozdział dziesiąty
Walery Pisarek
Moja i wspólna polszczyzna 156
Rozdział jedenasty
Andrzej Łyda
Frazy nominalne mój mąż i moja żona w amerykańskim dyskursie publicznym mówionym 166
Rozdział dwunasty
Małgorzata Kita
Przejawy dyskursu prywatności w naukowym piśmiennictwie polonistycznym 181
Noty o autorach 209
