U2 O U2
O książce:
PRAWDOPODOBNIE NAJLEPSZA KAPELA ROCKOWA NA ZIEMI
Jest rok 1975. Czterech nastolatków z Mount Temple School w Dublinie spotyka się w zatłoczonej kuchni, aby porozmawiać o stworzeniu zespołu. Czterdzieści lat później Bono, Edge, Adam Clayton i Larry Mullen Jr. są wciąż razem. Łączy ich głęboka przyjaźń, żarliwy idealizm i nieprzejednana wiara w to, że moc rock and rolla może zmienić świat. Podczas tej pełnej przygód podróży, która wyprowadziła ich z dublińskich klubów wprost na stadiony świata, sprzedali ponad 130 milionów albumów, zrewolucjonizowali swoje koncerty, prowadzili kampanie polityczne i tworzyli muzykę, która odzwierciedlała czasy, w których żyjemy.
Opowiedziana z poczuciem humoru, wnikliwością i zdumiewającą szczerością ze strony zespołu i menadżera Paula McGuinnessa U2 o U2 bezprecedensowo pozwala zajrzeć w wewnętrzne życie członków najwspanialszej kapeli rockowej naszych czasów.
Książka U2 o U2 jest owocem ponad 150 godzin wywiadów z Bono, Edge, Adamem Claytonem i Larrym Mullenem Jr. oraz ich menedżerem Paulem McGuinnessem, jakie autor Neil McCormick, krytyk muzyczny „Daily Telegraph”, przeprowadził na przestrzeni dwóch lat. Zamieszczone w książce fotografie, dokumenty oraz wszelkie pamiątki są prywatną własnością członków zespołu U2.
Fragment książki:
Bono
CZASAMI WYGLĄDA NA TO, ŻE STAŁEM SIĘ CZŁONKIEM GRUPY U2 TYLKO PO TO, ABY URATOWAĆ ŚWIAT. WSTĄPIŁEM DO U2 PO TO, ABY URATOWAĆ SAMEGO SIEBIE. SPOTYKAM LUDZI NA ULICACH, KTÓRZY ZWRACAJĄ SIĘ DO MNIE, JAK GDYBYM BYŁ MAHATMĄ GANDHIM.
Kiedy ktoś zwraca się do mnie: „Bądź pozdrowiony, człowieku pokoju”, słyszę jak Larry śmieje się pod nosem i mówi: „Masz szczęście, że nie oberwałeś”. Cały zespół jest bardzo zakłopotany moją postawą przeciwko przemocy, ponieważ wiedzą, że nie mogą bardziej zdystansować się od treści utworu, niż sam wokalista. Rozumieją, dlaczego tak bardzo pociągają mnie postacie będące tematami moich piosenek – ponieważ ja sam, w moim życiu i usposobieniu, jestem bardzo daleki od nich. Jest we mnie gniew i to nie tylko z powodu niesprawiedliwości. Aby to ukrywać, nauczyłem się dobrych manier.
Teraz jestem w tym lepszy, ale kiedyś ciężko było porozmawiać ze mną zaraz po koncercie, ponieważ jeszcze przez jakąś godzinę byłem bardzo podekscytowany, a jeżeli coś nie wyszło, czułem się oszukany i zniechęcony. Po koncercie U2 za kulisami było jak w przebieralni, albo jak gdyby odbyła się tam walka bokserska lub mecz piłkarski, a nie występ rockowy. Zapamiętaj, dla U2 każda noc musi być tą najlepszą. A jeżeli nie jest, musi być tego jakiś powód. Staramy się utrzymywać wysokie standardy i zawsze pamiętamy o tym, kto na nas płaci. Nasza widownia zasługuje na najlepsze utwory, a nie na granie w stylu grającej szafy, która miałaby ich zabawiać. Wyczuwam moment, kiedy część widowni przestaje być zainteresowana i wtedy mam ochotę rzucić w nią petardą, którą mógłbym być ja sam. Zapaliłbym wtedy lont i patrzył, co się dzieje.
Śpiewanie naszych piosenek to uderzanie w wysokie tony, co wymaga niesamowitej koncentracji i zaangażowania. Trzeba w nie wejść i żyć nimi. Wykonując „Sunday Bloody Sunday” jesteś w samym środku Derry, śpiewając „Pride in the Name of Love” jesteś w Memphis z Dr Kingiem na wiecu poświęconym przestrzeganiu praw obywatelskich. Ja właśnie tam jestem. Twój kumpel właśnie rujnuje sobie życie działką hery. To utwór „Bad”. Odczuwasz te stany. Myślę, że kapela zawsze świetnie zdaje sobie sprawę, gdy ulegam tym emocjom. Czasami musi to być dla nich bardzo trudne, ponieważ jestem w samym ich środku.
Ciężko zmienić swoją naturę. To wymaga czasu. Jedną z najbardziej niezwykłych przemian, które zachodzą w naszym duchowym życiu nie jest pozbywanie się wad, ale przeistoczenie ich w zalety. Negatywne staje się pozytywnym: jesteś gadułą i kończysz jako piosenkarz. Czujesz się niepewnie: kończysz jako wykonawca czekający na oklaski. Słyszałem o ludziach, którzy w swoim życiu doświadczyli cudownych zwrotów, o ludziach wyzwolonych
