Janusz Pajewski

Urodzony 5.05.1907 roku w Warszawie, doktorat otrzymał w 1929 roku na Uniwersytecie Warszawskim, habilitował się w 1933 roku. Katedrę historii powszechnej nowożytnej na Uniwersytecie Poznańskim objął w roku 1946. Od 1971 roku był członkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN. W latach 1973-76 pełnił funkcję wiceprezesa Association Européen d'Histoire Contemporaine, w latach 1957-67 był członkiem Komisji Historycznej Polsko-Niemieckiej. Został wyróżniony tytułem doktora honoris causa przez uniwersytety w Strasburgu (1976) i w Poznaniu (1977). Wykładał na wielu wyższych uczelniach w kraju i za granicą, m.in. w Paryżu, Strasburgu, Tuluzie, Poitiers, Tours, Genewie, Wiedniu, Berlinie, Lipsku i Rostocku.

Jest autorem licznych prac (niejednokrotnie nagradzanych), m.in. Mitteleuropa, Studia z dziejów imperializmu niemieckiego w dobie pierwszej wojny światowej (Poznań, 1959), Wokół sprawy polskiej. Paryż-Lozanna-Londyn (Poznań, 1970), Odbudowa państwa polskiego 1914-1918 (wyd. III – Warszawa, 1985), Pierwsza wojna światowa 1914-1918 (Warszawa, 1991), Buńczuk i koncerz. Z dziejów wojen polsko-tureckich (wyd. V – Poznań, 2003), pamiętniki Pozawczoraj. Przeszłość bliska (wyd. II – Poznań, 1992), Budowa Drugiej Rzeczypospolitej (Kraków, 1995) oraz podręcznika uniwersyteckiego Historia powszechna 1871-1918 (wyd. X – Warszawa 2003).