Jerzy Ziomek

(1924-1990); urodzony w Dąbrowie Górniczej, doktorat (1951) uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim jako uczeń prof. Tadeusza Mikulskiego. Tamże rozpoczął karierę akademicką, równocześnie związany od początku z Instytutem Badań Literackich PAN. Przeniesiony w roku 1953 na Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu, pracował tam do końca życia, w ostatnich latach jako kierownik Katedry Teorii Literatury.

Jeden z najwybitniejszych polonistów w swoim pokoleniu, zajmował się historią literatury (renesans, oświecenie), literaturą XX wieku oraz teorią literatury. Bibliografia jego prac liczy ponad 200 pozycji. Ważniejsze książki to: Wizerunki polskich pisarzy katolickich (1963), Powinowactwa literatury (1980), Literatura Odrodzenia (I wyd. 1987) w redagowanej przez autora serii Dzieje Literatury Polskiej (1990), Retoryka opisowa (1990), Prace ostatnie (1994).