Martin Heidegger

(1889–1976), filozof niemiecki; uczeń E. Husserla i H. Rickerta; w latach 1923–28 profesor uniwersytetu w Marburgu, w latach 1928–47 i 1950–52 profesor we Fryburgu Bryzgowijskim (w 1933 roku jego rektor – ta krótka współpraca z władzami nazistowskimi rzuciła cień na jego sławę). Uważany powszechnie za przedstawiciela egzystencjalizmu, przeszedł drogę od fenomenologii przez filozofię egzystencjalną do własnej koncepcji filozoficznej. Analiza ontologicznego pytania o byt prowadziła Heideggera ku antropologii filozofii (analizie ludzkiego Dasein), a następnie ku przekroczeniu horyzontu tradycyjnego transcendentalizmu i metafizyki europejskiej. Myśl Heideggera przybrała formę filozoficznej analizy sytuacji „bycia” człowieka w życiu codziennym, w otaczającym go świecie ludzi i rzeczy, w czasie i przestrzeni, sytuacji pierwotnego, codziennego doświadczenia skończonego życia ludzi w ich otoczeniu, troszczących się o nie, pracujących, posługujących się narzędziami.

Główne prace: Bycie i czas (1927, wydanie polskie 1992), Was ist Metaphysik? (1929), Kant a problem metafizyki (tegoż roku, wydanie polskie 1989), Vom Wesen der Wahrheit (1943), Holzwege (1950), Nietzsche (t. 1–2 1961); polski wybór Budować, mieszkać, myśleć (1977).