Florian Znaniecki

(1882–1958); filozof i socjolog; jeden z głównych przedstawicieli tzw. socjologii humanistycznej.

W latach 1917–1919 wykładowca uniwersytetu w Chicago; w latach 1920–1939 profesor uniwersytetu w Poznaniu, 1940–1950 — wykładowca University of Illinois w Urbana. W latach 1953–1954 przewodniczący Amerykańskiego Towarzystwa Socjologicznego. Założyciel Instytutu Socjologii w Poznaniu (1921) i czasopisma „Przegląd Socjologiczny” (1930).

Znaniecki wysunął postulat rozpatrywania zjawisk społecznych jako aktualnego lub potencjalnego przedmiotu czyichś czynności (zasada tzw. współczynnika humanistycznego). Zgodnie z tym postulatem socjolog powinien patrzeć na rzeczywistość „oczyma jej uczestników”, a nie „absolutnego obserwatora”. Jako jeden z pierwszych zastosował w socjologii metodę dokumentów osobistych.

Autor prac teoretycznych i metodologicznych z zakresu humanistyki, zwłaszcza socjologii, ważnych opracowań z socjologii wychowania i socjologii nauki. Prace: Wstęp do socjologii (1922), Socjologia wychowania (t. 1–2 1928–30), Miasto w świadomości jego obywateli (1931), Metoda socjologii (1934), Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości (1935), Social Actions (1936), Nauki o kulturze (1952, wydanie polskie 1971), Współczesne narody (1952, wydanie polskie 1990), Społeczne role uczonych (polski wybór 1984), Pisma filozoficzne (t. 1–2 1987–91), Prawa psychologii społecznej. Międzynarodową sławę przyniosła mu pisana wspólnie z Williamem I. Thomasem praca Chłop polski w Europie i Ameryce (wspólnie z W.I. Thomasem, t. 1–5 1918–20, wydanie polskie 1976), w której jako jeden z pierwszych socjologów zastosował metodę badania dokumentów osobistych, takich jak autobiografie, listy czy pamiętniki.