Albert Bandura

Urodził się 4 grudnia 1925 roku w Mundare (Alberta) w Kanadzie. Jego rodzice byli emigrantami z Europy Środkowej: ojciec pochodził z Krakowa, matka z terenów dzisiejszych Galicji Wschodniej.

Po ukończeniu lokalnej szkoły średniej pracował zarobkowo, a następnie zapisał się na University of British Columbia w Vancouver, gdzie podjął studia psychologiczne i zdobył tytuł bakałarza. W roku 1949 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Przeniósł się na University of Iowa, gdzie w 1951 roku uzyskał dyplom magistra, rok później natomiast stopień doktora (w zakresie psychologii klinicznej). Po studiach zatrudnił się na krótko w Wichita Guidance Center w stanie Kansas. Od 1953 roku związał się jako wykładowca ze Stanford University w Stanford.

Autor m.in. prac: Adolescent Aggression (1959, z R.H. Waltersem), Psychological Modeling: Conflicting Theories (1971), Social Learning Theory (1977), Social Foundations of Thought and Acion: A Social Cognitive Theory (1968), Self-Efficacy: The Exercise of Control (1995).

Członek kolegiów redakcyjnych licznych czasopism, m.in.: Child Development (1971-1977), Journal of Personality and Social Psychology (1963-1977), Journal of Experimental Child Psychology (1967-1982), Journal of Experimental Social Psychology (1967-1977), An International Interdisciplinary Journal (1974-1982).

W roku 1972 Bandura został wyróżniony nagrodą przyznawaną przez American Psychological Association (APA) oraz nagrodą naukową California State Psychological Association. Dwa lata później wybrano go na przewodniczącego APA. W roku 1980 został przewodniczącym Western Psychological Association. W ostatnich latach uzyskał kolejne wyróżnienia przyznawane przez APA: Nagrodę Thorndike'a za wybitny wkład w rozwój psychologii edukacyjnej (1998) oraz nagrodę za całościowy wkład w rozwój psychologii (2004). Jest doktorem honorowym kilku uniwersytetów (m.in. University of British Columbia i University of New Brunswicki).