Anna Freud

Urodziła się 3 grudnia 1895 roku w Wiedniu jako szóste, najmłodsze dziecko twórcy psychoanalizy Sigmunda Freuda. Wkrótce po jej urodzeniu matka wyjechała na kilka miesięcy, by "podreperować" zdrowie, pozostawiając córkę pod opieką niani. Anna nie miała dobrego kontaktu z rodzeństwem, również niezbyt dobre wspomnienia pozostały jej z lat szkolnych. Być może wszystkie te okoliczności sprawiły, że zwróciła się ku ojcu i jego pracy (już jako 14-latka uczestniczyła w spotkaniach Wiedeńskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego), a w centrum jej zainteresowań naukowych znalazły się dzieci z ich problemami rodzinnymi i szkolnymi.

Mając 19 lat, rozpoczęła pracę jako nauczycielka. Szybko zaczęła ją łączyć ze studiami nad psychoanalizą. Była zainteresowana zastosowaniem wiedzy psychoanalitycznej w pedagogice, marząc, by psychoanaliza stała się nie tylko metodą leczenia, ale też rodzajem profilaktyki.

W 1918 roku rozpoczęła własną analizę szkoleniową. Prowadził ją Sigmund Freud. Co prawda, w pionierskich czasach psychoanalizy analizowanie członków rodziny, przyjaciół i znajomych nie było czymś niespotykanym (współcześnie jest niedopuszczalne ze względów etycznych), to jednak już wtedy zarówno Anna, jak i jej ojciec zdawali sobie sprawę z problemów i ograniczeń, jakie ta sytuacja ze sobą niesie. Być może dlatego nie zdołała przepracować problemu swej samotności i nigdy nie założyła rodziny. W 1922 roku powstała pierwsza praca Anny: Marzenia i fantazjowanie na temat bicia, która – wygłoszona jako referat – zapewniła jej członkostwo w Wiedeńskim Towarzystwie Psychoanalitycznym. W miarę postępu choroby nowotworowej ojca Anna stawała się jego coraz bliższą współpracownicą. Była opiekunką, rzeczniczką, sekretarką. Nie ograniczyło to jednak jej własnego rozwoju. Obok pracującej w Berlinie Melanii Klein, była jedynym, liczącym się analitykiem dziecięcym. Szkoliła też adeptów tej trudnej profesji. Pod koniec lat 20. XX wieku, wraz z Dorotą Burlingham, prowadziła eksperymentalną szkołę, a także zakład opiekuńczy dla dzieci z rodzin dotkniętych biedą. Doświadczenia wówczas zdobyte przydały się Annie, gdy w 1938 roku emigrowała wraz z ojcem do Londynu. Śmierć Freuda (wrzesień 1939) nie przerwała psychoanalitycznej pracy jego córki. W 1940 roku uruchomiła Hampstead War Nurseries (ośrodek dla dzieci dotkniętych skutkami wojny), który w 1947 roku przekształcił się w istniejący do dziś Child Therapy Clinic. Obserwacje poczynione w Hampstead w latach 1939-1945, przynosząc dowody ogromnego znaczenia wczesnej relacji matki z dzieckiem, wywarły ogromny wpływ na pediatrię, psychologię i pedagogikę w krajach anglosaskich. W klinice pracowały różne grupy uczonych zajmujące się badaniami nad trudnościami szkolnymi, zaburzeniami jedzenia, przestępczością nieletnich, ale także specyfiką kolejnych faz rozwoju w życiu dziecka. Właśnie to zainteresowanie normalnym rozwojem doprowadziło Annę do stworzenia w latach 60. XX wieku profilu rozwojowego będącego metodą diagnostyczną, a zarazem koncepcją powstawania psychopatologii. Metoda ta wykorzystywana jest do dziś, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Klinika w Hampstead pozostała głównym forum działalności Anny Freud aż do jej śmierci.

Zmarła 9 października 1982 roku.