Krytyka i klinika
Ten zbiór tekstów, z których jedne nie zostały wydane, a inne już się ukazały, został zorganizowany wokół pewnych problemów. Problemu pisania: pisarz, jak mówi Proust, wynajduje w języku nowy język, swego rodzaju język obcy. Ujawnia nowe moce gramatyczne bądź syntaktyczne. Wyrzuca język z jego zwyczajowych kolein: przyprawia go o obłęd. Dlatego też problemu pisania nie można oddzielić od problemu widzenia i słyszenia: gdy inny język powstaje w języku, to w istocie cała mowa zmierza do granicy „asyntaktycznej”, „agramatycznej” bądź komunikuje się z własnym zewnętrzem.
Granica nie znajduje się na zewnętrz mowy, jest jej zewnętrzem: zrobiona jest z nie-językowego widzenia i nie-językowego słyszenia, które jednak ona sama umożliwia. Istnieją również malarstwo i muzyka właściwe pisaniu, będące efektami barw i dźwięków, które wznoszą się ponad słowa. Widzimy i słyszymy właśnie poprzez słowa, między słowami. Beckett mówił o drążeniu dziur w mowie, aby widzieć bądź słyszeć „to, co jest poza nią ukryte”. O każdym pisarzu należy właśnie powiedzieć: to widzący, to słyszący, „źle widziane, źle powiedziane” to kolorysta, to muzyk.
(fragment przedmowy)
Gilles Deleuze
(1925-1995); francuski filozof, jeden z najważniejszych myślicieli XX wieku, którego idee wywarły olbrzymi wpływ na filozofię, nauki społeczne i humanistyczne.
Kojarzony przede wszystkim w poststrukturalizmem, opracował oryginalną koncepcję ontologii, w której naczelnym pojęciem nie był byt czy bycie, lecz różnica, powtórzenie i ekspresja.
Opublikował liczne książki poświęcone historii idei, literaturze i sztuce, a także traktaty metafizyczne Różnica i powtórzenie oraz Logika sensu. Wraz z Felixem Guattarim napisał 2 tomy Kapitalizmu i schizofrenii, stanowiące fundamentalną krytykę klasycznej psychoanalizy. Ważną część jego spuścizny stanowią krótkie książki poświęcone najważniejszym postaciom z historii filozofii, m.in. Nietzschemu, Spinozie tudzież Leibnizowi.
