Rozstrzelane pokolenie
Zostali wyklęci, a oni tylko chcieli walczyć o wolną Polskę…
Członkowie antykomunistycznego podziemia niepodległościowego przez długie lata byli przedstawiani w oficjalnej historiografii PRL-u w samych ciemnych barwach. Dopiero w III RP zostali zrehabilitowani i zaczęły się ukazywać publikacje oddające im sprawiedliwość. Jednak, mimo zalewu książek o „żołnierzach wyklętych”, jak zaczęto ich nazywać, wciąż powielane są stereotypy i przekłamania, jakie na ich temat stworzyła komunistyczna propaganda. W Rozstrzelanym pokoleniu znajdziecie ich prawdziwą, opartą na najnowszych badaniach naukowych, historię. Opowieść o ludziach, którzy z bronią w ręku postanowili walczyć z komunistycznym reżimem i zapłacili za to często najwyższą cenę. Autor zapoznaje czytelników z aktualną wiedzą o powojennej konspiracji, w tym z tematami kontrowersyjnymi stanowiącymi obecnie przedmiot ożywionej debaty publicznej.
Czytelnik znajdzie w książce m.in. opis genezy, specyfiki, struktury, zasięgu i form aktywności powojennego podziemia, informacje o sytuacji politycznej Polski i podziemia w omawianym okresie, jak również ogólną charakterystykę założeń ideowych i programów politycznych czołowych konspiracyjnych ugrupowań. Sporo miejsca poświęcił autor omówieniu rozwoju i działalności komunistycznego aparatu bezpieczeństwa, głównego narzędzia terroru, przeznaczonego do walki z podziemiem.
Łukasz Bojko z wykształcenia jest prawnikiem, doktorantem w Katedrze Doktryn Politycznych i Prawnych Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii UWr. Publikuje artykuły naukowe z dziedziny historii oraz polskiej myśli politycznej I połowy XX wieku. Jego zainteresowania koncentrują się wokół okresu II Rzeczypospolitej, II Wojny Światowej, jak również okresu stalinowskiego w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem podziemia niepodległościowego oraz komunistycznego aparatu bezpieczeństwa.
Jeden z funkcjonariuszy MBP, naczelnik wydziału śledczego mjr. Wiktor Herer, w 1948 r. powiedział przesłuchiwanemu konspiratorowi: „Zadaniem naszym jest nie tylko zniszczyć was fizycznie, ale my musimy zniszczyć was moralnie w oczach społeczeństwa”. Fizyczna eksterminacja żołnierzy podziemia nie wystarczyła komunistom, gdyż dobrze wiedzieli, że z ofiary życia tych pierwszych powstanie mit, z którego przyszłe pokolenia będą czerpać siłę do walki z reżimem. Wroga trzeba było także unicestwić w wymiarze symbolicznym. Dekady komunistycznego zniewolenia sprawiły, że w świadomości społecznej utarły się liczne negatywne stereotypy, dotyczące powojennego podziemia niepodległościowego. Budowany przez język komunistycznej propagandy wizerunek AK, a po jej samorozwiązaniu kolejnych formacji niepodległościowego podziemia, był w dłuższej perspektywie elementem niszczenia i zohydzania polskiej konspiracji w społecznej świadomości tak samo istotnym jak fizyczna eliminacja konspiratorów. Żołnierzy podziemia przedstawiano jako „zbirów”, „faszystowskich bandytów”, „hitlerowskich sługusów” etc. Operacja ta miała na celu odwrócenie ról. To Polska Ludowa miała być obozem patriotyzmu, demokracji, odbudowy, postępu, mającym przeciwko sobie siły zła: zdrajców, faszystów, antysemitów etc.
(fragment książki)
