Kafka Ku literaturze mniejszej - Outlet
Polsko-francuskie wydawnictwo Eperons-Ostrogi przygotowało przekład pracy słynnego duetu Gilles Deleuze & Felix Guattari o literaturze Franza Kafki. Nie chodzi tu jednak o samą literaturę Kafki, bo nie chodzi tutaj o interpretację czy zwyczajową egzegezę literacką, co raczej o poszukiwanie dzięki owej literaturze linii ujścia, w tym dróg ucieczki przed rzeczywistością, przed zablokowaniem się pragnienia; literatura taka przestaje służyć na potrzeby interpretacji, przestaje być rozumieniem, a staje się doświadczeniem w pełnym tego słowa znaczenia, tj. od łacińskiego „experimentia” ? ‘ryzykować, poddawać się ryzyku, doświadczać nie będąc pewnym efektu, próbować’. Przestaje być także interpretacją, jaką funduje nam psychoanaliza; nie jest już więc praktyką edypalną, nie jest „zabijaniem Edypa” jako instancji ojcowskiej, ale jest drogą ujścia od Edypa, jest Edypem, ale jest nie tyle zabijaniem go ? bo owo „zabijanie” to jedynie teoretyczny projekt, konstrukt, który de facto niczego nie daje, bo nie daje się zabić tego, co nie jest ani duchowe, ani materialne, tylko fantazmatyczne, ale daje się to obejść, poszukać własnych dróg „obejścia” Edypa, wytworzenia własnej opowieści.
I tym razem zatem francuski filozof wraz z psychiatrą i aktywistą politycznym konstruują nową interpretację czeskiego Żyda, giganta literatury, sprzeciwiając się dotychczasowym, według nich ograniczającym Kafkę, analizom zanurzonym w teologiczno-metafizycznych spekulacjach. To język mniejszościowy, język czeskiego Żyda, który próbuje odnaleźć się w języku niemieckim, a za nim "literatura mniejsza", zdaniem filozofów, stanowi o rewolucyjności kafkowskiego pisma. O rewolucyjności bowiem każdego języka decyduje de-terytorializacja i re-terytorailizacja języka - dwie główne, nadrzędne cechy takiego pisania.
Opublikowana w 1975 roku książka wprowadza do literatury Kafki poprzez celowo nieprecyzyjne tryby analityczne intensywności i przepływu, bez zbędnego ciężaru kategorii gatunku, rodzaju lub stylu. Ten ostatni typ analizy jest związany z tym co Deleuze i Guattari nazywają „głównym nurtem” lub literaturą dominującą, z której Kafka wyłania się jako głos marginalizowanych mniejszości, przywłaszczający język głównego nurtu dla realizacji swoich własnych celów.
Książka ukazała się jako pierwszy tom serii ANTY-HERMES, serii poświęconej anty-hermeneutyce właśnie.
„Jak wniknąć w dzieło Kafki? To kłącze, jama. Zamek posiada „liczne wejścia”, o nieznanym nam sposobie użytkowania ani rozkładzie. Również hotel Ameryka posiada niezliczoną ilość drzwi, głównych i bocznych, przy których stróżują liczni dozorcy, a także wiele wyjść i wejść bez drzwi. Wydaje się jednak, że Jama, z opowiadania pod tym tytułem, posiada tylko jedno wejście; być może bestia rozważa istnienie jakiegoś drugiego, które spełniałoby wyłącznie funkcję nadzoru. Lecz to pułapka, zastawiona przez bestię i samego Kafkę; cały opis jamy tworzony jest właśnie w taki sposób, by zwieść wroga. Wchodzimy zatem z którejkolwiek strony, przy czym żadna nie jest lepsza od drugiej, żadne wejście nie jest uprzywilejowane, nawet jeśli jest prawie ślepym zaułkiem, wąską tuleją, syfonem etc. Następnie będziemy poszukiwać, z jakimi innymi punktami łączy się to, któreśmy obrali, przez które skrzyżowania i korytarze musimy przejść, by połączyć ze sobą dwa punkty, a następnie jaka jest mapa kłącza i w jaki sposób mogłaby się natychmiastowo modyfikować, gdybyśmy starali się dostać w jakimś innym miejscu. Zasada rozlicznych wejść ma zapobiegać wtargnięciu wroga, Znaczącego, jak również próbom interpretacji dzieła, które w rzeczywistości poddaje się jedynie eksperymentowaniu”.
