Kronika powrotu
"
Kronika powrotu" to wybór szkiców z ostatnich dziesięciu lat, publikowanych głównie na łamach „Twórczości" oraz innych czasopism literackich: „Czasu Kultury", „Odry", „Toposu", „Pograniczy". Są w nim także teksty, które nie były jeszcze drukowane.
To szkice o współczesnej kulturze – również w jej codziennym wymiarze – o twórcy i jego dziele, o pisarzu i książce. Gorzkie, ciemne, przesycone sarkazmem i ironią (z dużą dawką autoironii), ale wyzbyte tonu jeremiady i naznaczone pełnym refleksji dystansem.
Liskowacki pisze o Miłoszu i Przybosiu, o wileńskich powieściach Tadeusza Konwickiego, rzeźbach Ernsta Barlacha, zapomnianym malarstwie Andrzeja Żywickiego, o tym, co stało się z tzw. literaturą młodzieżową, o miejscu historii w naszym życiu, i naszego życia w historii, o świecie reklam, i rozpaczy, wyzierającej z kultury masowej.
Podejmuje różne wątki i tematy, ale w istocie mówi o tym samym: o odchodzeniu i wracaniu, pamięci i niepamięci, nadziei i utracie. To sprawia, że "Kronika powrotu" staje się rodzajem credo, intelektualną autobiografią, bardzo osobistą, cierpką opowieścią o próbie powrotu do siebie. Z towarzyszącą jej myślą, że taki powrót – żaden powrót – nie jest możliwy, ale i z przekonaniem o jego konieczności.
Szkice z "Kroniki" – niekiedy bliskie stylowi felietonu, czasami mające charakter autobiograficznej prozy – pisane są giętkim, żywym językiem. Łączą klimat intymnego wyznania z urodą i bogactwem literackiej frazy.
2
Nota o autorze
Czajnik bezprzewodowy
Zaczytane, wypisane
Inne życie książek
Notes Balzaka
Na zewnątrz, między nami
Epoka lodowcowa, wagon sypialny
Poczta głosowa
Amaltea, sny, ekrany
Głodne kawałki
Święto słoneczników (live)
Ziemia, gdziekolwiek
Major jedzie nad morze
Sarnia pułapka
Św. kury, św. łapki
Longinus, kręgi na piasku
Światło, popiół
Spacja
Glosa do długowieczności
Barlach odpoczywający
1
Chłopaki. Odchodząca Odyseja
Trzy zimy, dwóch poetów i inne przypadki
Kronika powrotu
Ludzik. Opowieść obrazkowa
