Publicystyka społeczna Tom 1 „Myślenie obywatelskie, Żydzi, kwestia kobieca” Tom 2 „Rozprawy, studia,
Eliza Orzeszkowa jakiej nie znamy! 90 tekstów o różnej objętości, formie i przede wszystkim tematyce (m.in. Patriotyzm i kosmopolityzm, O Żydach i kwestii żydowskiej, Kilka słów i kobietach, ale też… list o zaćmieniu Słońca!) daje przegląd najważniejszych tematów, o jakich Polacy dyskutowali w II połowie XIX wieku na ówczesnych forach publicznych; jest to więc niejako kulturowy portret naszego społeczeństwa tego okresu.
Wprawdzie większość materiału za życia autorki ukazała się w prasie (lub formie broszury), ale potem nie była już nigdy wznawiana. Jedna czwarta tekstów to zaś absolutny rarytas – wydobyte z archiwów rękopiśmienne inedita, dotąd nieznane czytelnikom.
Artykuły zostały opatrzone przejrzystym aparatem krytycznym, ułatwiającym lekturę zarówno na poziomie naukowym, jak i popularnym (noty z krótką historią powstania każdego tekstu, przypisy i komentarze o charakterze historyczno-kulturowym). Obejmująca całą twórczą biografię Orzeszkowej, trzytomowa, edycja Publicystyki społecznej autorstwa Orzeszkowej została opracowana przez Grażynę Borkowską i Iwonę Wiśniewską z Instytutu Badań Literackich PAN.
Eliza Orzeszkowa
ur. 1841
-
zm. 1910
Eliza Orzeszkowa, jedna z najwybitniejszych polskich pisarek drugiej połowy XIX wieku, urodziła się jako Elżbieta Pawłowska 6 czerwca 1841 roku w Milkowszczyźnie w rodzinie adwokata Benedykta Pawłowskiego i jego drugiej żony – Franciszki z Kamieńskich. Rodzina Pawłowskich miała zainteresowania intelektualne i kulturowe – ojciec przyszłej pisarki zgromadził imponujące swą wielkością zbiory obrazów i książek (domowa biblioteczka liczyła około kilka tysięcy tomów). Ojciec Orzeszkowej zmarł, gdy ta miała zaledwie 3 lata. Z tego powodu rodzina Pawłowskich przeniosła się do Grodna. Mała Elżbieta szybko zaczęła przejawiać zainteresowania literaturą i talent pisarski. Nauki odebrała w Warszawie, gdzie poznała Marię Konopnicką (jeszcze pod panieńskim nazwiskiem Wasiłowska). Po zakończeniu edukacji pisarka wróciła do rodzinnej Milkowszczyzny, gdzie za namową despotycznej matki przyjęła oświadczyny Piotra Orzeszko. Małżeństwo nie należało do udanych – 16 lat starszy od Orzeszkowej mąż nie podzielał jej pasji ani zaangażowania w sprawę chłopską i żydowską. W trakcie powstania styczniowego Orzeszkowa pomogła Romualdowi Trauguttowi dostać się do granic Królestwa Polskiego. W tym czasie mąż Orzeszkowej został zaaresztowany i wywieziony na zsyłkę – Orzeszkowa odmówiła towarzyszenia mężowi i rozpoczęła starania o rozwiązanie małżeństwa. W 1869 Orzeszkowa zamieszkała w Grodnie i wykazując się dużą pracowitością, zajęła się pisaniem i poszerzaniem swojej wiedzy. W latach 60. XIX wieku debiutuje opowiadaniem „Obrazek z lat głodowych”, a następnie wydaje kilka powieści, z których uwagę krytyki zwróciła „Marta”. Do najbardziej znanych dzieł pisarki należą powieści: „Meif Ezofowicz”, „Widma”, „Niziny”, „Dziurdziowie”, „Cham”, „Nad Niemnem” oraz zbiór opowiadań „Gloria victis”, będący ostatnim dziełem Orzeszkowej przed jej śmiercią w 1910 roku. W 1904 roku została nominowana razem z Henrykiem Sienkiewiczem do Nagrody Nobla, a komitet uznał, że wyróżnienie należy się jej w równym stopniu, co Sienkiewiczowi. Jednak nagrodę otrzymał wyłącznie Sienkiewicz, a Orzeszkowa była ponownie nominowana do Nobla w 1909 roku.
