Sonderbehandlung
Edward Leszczyński przypomina przemilczaną i zapomnianą zbrodnię ludobójstwa na tysiącach polskich dzieciach urodzonych w czasie drugiej wojny światowej w III Rzeszy. Szacuje on, że co najmniej 60 000 polskich dzieci, odebranych matkom po porodzie, pozostało na zawsze na niemieckiej ziemi. Część z nich - uznane za „wartościowe rasowo” i „przydatne dla narodu niemieckiego” - przekazano do zniemczenia w zakładach i rodzinach niemieckich. Pozostałe dzieci „potraktowano specjalnie” (Sonderbehandlung).
W okresie III Rzeszy termin „Sonderbehandlung” zastępował w wielu rozporządzeniach słowo „zabić”. Stosowany był powszechnie wobec osób „zagrażających interesom Niemiec”. W tym bezprawnym trybie skazywano na śmierć polskich robotników przymusowych w „szczególnie ciężkich przypadkach krnąbrności i niechęci do pracy”. W „obronie rasowego stanu posiadania niemieckiego narodu” wieszano Polaków za utrzymywanie stosunków cielesnych z niemiecką kobietą”. Skazywano na śmierć chorych na gruźlicę, gdyż stanowili „zagrożenie dla ludności niemieckiej”. W latach 1943-1945 władze niemieckie zadecydowały, że polskie dzieci zagrażają interesowi Niemiec, i postanowiły zastosować „potraktowanie specjalne” wobec dzieci urodzonych przez polskie robotnice przymusowe. Aby nie „przeszkadzały” matkom w wydajnej pracy dla Rzeszy, odbierano niemowlęta po porodzie i umieszczano w prymitywnie urządzonych „ochronkach”. Tam, pozbawione niezbędnej opieki i systematycznie głodzone, w większości umierały.
Książka Sonderbehandlungjest przypomnieniem świata pogardy i nienawiści do drugiego człowieka, w którym zbrodnie na dzieciach stały się powszechne. Przedstawia podłoże tej zbrodni, ówczesny „przemysł” nienawiści oraz przykłady walki z polskością. Zawiera przede wszystkim dowody zbrodni ludobójstwa na polskich dzieciach w III Rzeszy: opisy niektórych miejsc „śmierci głodowej”, częściowe wykazy zmarłych dzieci, zeznania świadków, opracowane przez samych sprawców zbrodni rozporządzenia, tajne okólniki, sprawozdania oraz różnego rodzaju korespondencja niemiecka z lat wojny. Zamieszczone w książce dokumenty pochodzą w większości z archiwum IPN, udostępnione w wyniku przeprowadzonej kwerendy dla pracy badawczej „Losy wojenne dzieci”. Autor skorzystał także z wielu ogólnodostępnych publikacji, najczęściej autorstwa członków lub współpracowników byłej Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Opis zbrodni uzupełniony został licznymi relacjami Polek przymusowo deportowanych do pracy w III Rzeszy. Przedstawione w Sonderbehandlung fakty i dokumenty są świadectwem, że popełniona w III Rzeszy zbrodnia na polskich dzieciach była zaplanowana, realizowana zgodnie z rozporządzeniami władzy i z uczestnictwem w niej tysięcy Niemców.
