Hans Christian Andersen

Wszystkie dzieci na całym świecie znają baśnie Hansa Christiana Andersena – czy to bajkę o brzydkim kaczątku, dziewczynce z zapałkami, czy też księżniczce na ziarnku grochu. Autor baśni urodził się w 1805 roku w rodzinie szewca i niepiśmiennej praczki, którzy mieszkali w najbiedniejszej dzielnicy miasta Odense w Danii. Jego ojciec zmarł, kiedy Andersen miał 11 lat, matka zaś ponownie wyszła za mąż. W dzieciństwie Andersen pozostał pod opieką babci, która zabierała go do przytułku dla chorych, gdzie zajmowała się ogrodem, a później także cierpiącym na chorobę psychiczną dziadkiem pisarza. We wrześniu 1819 roku młody Andersen wyjechał do Kopenhagi z zamiarem zostania aktorem. Uczęszczał też do szkoły baletowej, a także próbował swoich sił jako śpiewak. Niestety, z powodu mutacji utracił swój głos – śpiewał bowiem wysokim sopranem. Mimo że nie przyjęto go do teatru jako aktora, to Andersen w 1829 roku zadebiutował jako autor sztuk teatralnych. Jednak z powodu słabego wykształcenia Andersena sztuki były pełne błędów ortograficznych i interpunkcyjnych, przez co odrzuciła je krytyka. Już wcześniej Andersen debiutował pod pseudonimem William Christian Walter, wydając w 1822 roku zbiór utworów „Młodzieńcze próby”. W ciągu życia wydał kilka tomów wierszy, opowiadań, szkiców, powieści, a także spisywał swoje życie w dzienniku. Jednak sławę i stałe miejsce w historii sztuki zapewniły mu baśnie, które początkowo Andersen traktował jako twórczość na marginesie.

Mawiał, że jego baśnie są jak pudełka – dzieci oglądają opakowanie, dorośli zaś mają zajrzeć do środka i zrozumieć głębszy sens utworów. Dlatego też pisarz bardzo nie lubił, gdy traktowano jego baśnie jedynie jako utwory dla najmłodszych czytelników. Pierwszy zbiór baśni ukazał się w 1835, następne tomy zaś w latach 1836 i 1837. Sukces pierwszej serii baśni sprawił, że Andersen pisał je aż do roku 1872, czyli prawie do swojej śmierci. Andersen także dużo podróżował – zwiedził prawie całą Europę. Jego trudny charakter, nadmierna wrażliwość, pewien egocentryzm, wewnętrzny niepokój i melancholia nie pozwalały Andersenowi na spokojne, stabilne życie. Pisarz zmarł w swoim domu zwanym Rolighed (dosłownie „spokój”) 4 sierpnia 1875 roku.