Jacek Hugo-Bader

Jacek Hugo-Bader urodził się w 1957 roku w Sochaczewie, z wykształcenia jest pedagogiem, jednak w całej Polsce znany jako jeden z najlepszych reportażystów. W młodości pracował jako nauczyciel historii, nauczyciel w szkole specjalnej, pedagog szkolny i socjoterapeuta w poradni małżeńskiej. Od 1982 roku działał w opozycji demokratycznej. Zanim związał się z redakcją „Gazety Wyborczej” był ładowaczem na kolei, wagowym w punkcie skupu trzody chlewnej i sprzedawcą w sklepie spożywczym. Zajmuje się szczególnie krajami byłego ZSRR, gdzie spędził cztery lata. Przejechał na rowerze Azję Środkową, pustynię Gobi, Chiny i Tybet, a jezioro Bajkał przepłynął kajakiem.  

Najlepiej znaną ksiażką Hugo-Badera jest Biała gorączka (2009), nominowana do Nagrody im. Kapuścińskiego oraz Gdyni 2010. Jest to historia podróży z Moskwy do Władywostoku. Kolejnym reportażem nominowanym do Nagrody im. Kapuścińskiego były Dzienniki kołymskie z 2011 roku. Wiele kontrowersji wzbudziła kolejna książka – Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak (2014). Reportaż wzbudził sprzeciw szefa wyprawy na Broad Peak, autor także został oskarżony o plagiat przez reporterów „Tygodnika Powszechnego”. W 2016 roku ukazała się Skucha – historia ludzi z pokolenia „Kolumbów, rocznik ‘50”, w której Hugo-Bader opisuje losy byłych – i aktualnych – opozycjonistów, związanych z redakcją „Gazety Wyborczej”.  

W 2014 roku reporter został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 

 Prywatnie ma żonę i dwoje dzieci, biega na nartach i spaceruje ze swoim psem po lesie.