Kazimierz Ajdukiewicz

(1890–1963); jeden z czołowych polskich logików i filozofów; przedstawiciel szkoły lwowsko-warszawskiej; uczeń Kazimierza Twardowskiego i Jana Łukasiewicza. Od 1925 roku profesor uniwersytetów we Lwowie, Poznaniu i Warszawie. Od 1952 roku członek PAN; twórca i pierwszy kierownik Zakładu Logiki Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Redaktor naczelny Studia Logica. Wychowawca kilku pokoleń logików.

Zajmował się głównie semantyką logiczną, składnią logiczną, epistemologią, teorią i metodologią nauk. Był jednym z bardziej wpływowych przedstawicieli filozofii analitycznej. Poglądy jego cechował programowy antyirracjonalizm i empiryzm. W zakresie badań nad językiem w latach 30. stworzył koncepcję wzajemnie nieprzekładalnych aparatur pojęciowych, prowadzącą do filozoficznej tezy konwencjonalizmu radykalnego. W dociekaniach filozoficznych stosował tzw. metodę parafraz. Analizował pojęcie znaczenia wyrażeń językowych, definicji i teorii rozumowania. Rezultaty jego badań nad składnią języka i gramatyką kategorialną znalazły zastosowanie w maszynach tłumaczących. Sformułował tzw. dyrektywalną koncepcję znaczenia oraz program pragmatycznych badań metod stosowanych w nauce.

Główne prace: Główne zasady metodologii nauk i logiki formalnej (1928), Logiczne podstawy nauczania (1938), Zagadnienia i kierunki filozofii (1949), Język i poznanie. Wybór pism... (t. 1 1960, t. 2 1965), Logika pragmatyczna (1965).