Leszek Kołakowski

(1927-2009); wybitny polski filozof, historyk filozofii i myśli religijnej, eseista, publicysta, prozaik. W latach 1964-1968 profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz PAN. Po wydarzeniach marcowych 1968 roku pozbawiony katedry — emigrował. Od 1970 roku profesor uniwersytetu w Oksfordzie. Od 1981 roku wykładowca w Institute for Social Research w Chicago. Pierwszy laureat Nagrody im. Johna Klugego przyznanej w dniu 5.11.2003 roku przez Bibliotekę Kongresu Stanów Zjednoczonych Ameryki, pretendującej do miana odpowiednika Nagrody Nobla w naukach humanistycznych. Rzadko można tak łatwo wskazać kogoś, kogo myśli o najważniejszych przemianach współczesnego świata mają taką głębię i taką moc oddziaływania – uzasadnił przyznanie nagrody dyrektor Biblioteki Kongresu, James Billington. Kołakowski udowodnił intelektualną niemoc ideologii marksizmu i wskazał, jak ważne są wolność, tolerancja i ludzka godność. Jego głos miał zasadnicze znaczenie dla losu Polski i całej Europy. To dla nas honor przyznać tę nagrodę takiemu człowiekowi.

Jeden z głównych publicystów i eseistów Nowej Kultury. Członek redakcji Po prostu, współpracownik Argumentów i Twórczości. W latach 1952–1956 związany z linią ortodoksyjnego marksizmu. Później przeszedł na pozycje rewizjonistyczne. W 1966 roku usunięty z PZPR. W latach 70. i 80. współpracował z polskimi pismami emigracyjnymi m.in.: Kulturą, Aneksem, Zeszytami Literackimi i Pulsem oraz drugoobiegowym Zapisem. Członek-założyciel KOR (1976) i jego przedstawiciel zagraniczny.

Główne dziedziny zainteresowań: filozofia i prądy mistyczne XVII wieku, filozofia współczesna oraz współczesna kultura i cywilizacja, badanie granic i możliwości filozofii, jej antynomii i iluzji. Uprawiał także sceptyczno-krytyczną moralistykę filozoficzną, również w konwencji literackiej.