Stefan Kieniewicz

(1907-1992); jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych polskich historyków, specjalista w dziedzinie historii XIX wieku, a zwłaszcza powstania styczniowego. Pozostawił trwały wkład w historiografii polskiej. Jego bibliografia liczy ponad 800 pozycji, a synteza jego autorstwa – Historia Polski 1795–1918 – wciąż cieszy się niesłabnącą popularnością i jest nadal polecana jako jeden z głównych podręczników historycznych.

Wydawca źródeł, od 1949 roku profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1965 roku członek Polskiej Akademii Nauk, w latach 1969-1984 przewodniczący Komitetu Nauk Historycznych PAN, od 1951 roku redaktor naczelny Przeglądu Historycznego, od 1975 roku przewodniczący Rady Naukowej Polskiego słownika biograficznego; wychowawca paru pokoleń historyków.

W różnorodnej tematyce badań dominowała problematyka kształtowania się i ewolucji narodu oraz społeczeństwa polskiego w XIX i XX wieku, zwłaszcza w epoce powstań narodowych 1794-1864 (szczególnie problemy powstania styczniowego).

Główne prace: Ruch chłopski w Galicji 1846 roku (1951), Warszawa w powstaniu styczniowym (1954, 1983), Samotnik brukselski. Opowieść o Joachimie Lelewelu (1960, 1964), Historia Polski 1795-1918 (1968, 1987), Powstanie styczniowe (1972, 1983), Warszawa w latach 1795-1918 (1976), Historyk a świadomość narodowa (1982). Wydał wiele tomów dokumentów, pamiętników i korespondencji, m.in. Powstanie styczniowe. Materiały i dokumenty (t. 1-22, 1961-1987).