Ciała na oddziale psychiatrycznym, spojrzenie i kamera
Fotografia dla nauki w XIX wieku rozumiana była jako preferowany mechanizm utrwalania rzeczywistości wykraczającej poza to, co widziało ludzkie oko. W procesie rozbudowy aparatu fotograficznego wykorzystanie fotografii służyło wielu celom: eksperymentalnemu, pedagogicznemu i informacyjnemu o nowych odkryciach nauki. Interesuje nas myślenie o fotografii medycznej jako o dokumencie, który może zdać relację między władzą, dyskursem i kulturą wizualną, proponując jej analizę z krytycznego podejścia, w którym reprezentatywny charakter obrazu jest przemyślany z racji odmiennej dialektyki, zarówno na poziomie historycznym, jak i w odniesieniu do ustawiającego się przed nim podmiotu, a także w kontekście kulturowego znaczenia produkcji wizualnych.