Geologia historyczna
Geologia historyczna to książka w której autorzy przedstawiają dzieje Ziemi, pokazują rozmieszczenie dawnych lądów i mórz, zmiany klimatu i ewolucję życia na naszej planecie.
Publikacja zawiera najbardziej aktualne informacje dotyczące dziejów Ziemi, skorupy ziemskiej, ewolucji pozostałych sfer planety, historii atmosferycznego tlenu, klimatu, a także rozwoju świata organicznego w przeszłości.
Nowe wydanie niesie za sobą istotne zmiany dotyczące podziału dziejów Ziemi oraz uzupełnienia o ważne, poprzednio nieeksponowane elementy historii różnych części litosfery. Wymieniona została znaczna część ilustracji, w tym dotyczące rozmieszczenia kontynentów i oceanów. Ponadto wzbogacono książkę o ilustracje nowe, pokazujące między innymi charakterystykę nie przedstawianych wcześniej obszarów w poszczególnych okresach dziejów Ziemi. Opisując kolejne epoki geologiczne autorzy posługują się zwykle przykładami z obszaru Polski. Wybrane zagadnienia prezentują również w nawiązaniu do historii litosfery z pozostałej części Europy i innych kontynentów.
Geologia historyczna to przede wszystkim uniwersalny podręcznik dla studentów wydziałów przyrodniczych Będzie też z pewnością pomocny dla wykładowców geologii i nauczycieli. Autorzy dołożyli starań, aby wysokiemu poziomowi merytorycznemu książki towarzyszył przestępny język, dzięki czemu może ona zaciekawić również osoby nie mające na co dzień związków z geologią, lecz interesujący się przeszłością Ziemi, jej biosfery i procesami rządzącymi rozwojem naszej planety.
Patroni medialni:
Dwanaście lat, jakie upłynęło od ostatniego wydania tego podręcznika (opatrzonego wówczas podtytułem „dla geografów”), spowodowało konieczność uaktualnienia zawartych w nim informacji; dzięki temu książka będzie pożyteczną lekturą nie tylko dla studentów. Znakomicie wypełni ona istniejącą obecnie wyraźną lukę na rynku wydawniczym.
dr hab. Michał Gradziński,
prof. UJ
Geologia historyczna autorstwa Włodzimierza Mizerskiego i Stanisława Orłowskiego to podręcznik na bardzo wysokim poziomie merytorycznym, napisany dobrym i przystępnym językiem. Jego mocnymi stronami są czytelne i dobrej jakości ilustracje, których obecność w nowoczesnym podręczniku jest wręcz niezbędna. Obecny system oceny nauczycieli akademickich nie sprzyja tworzeniu własnych podręczników akademickich, tym bardziej należy docenić wysiłek Autorów tej pracy, jaki włożyli w jej przygotowanie. Od pierwszego wydania minęło już kilkanaście lat. Jak na czas geologiczny to mało, ale postęp w badania geologicznych i stosowanie coraz lepszych metod analitycznych, zwłaszcza w dziedzinie geochronologii, powodują, że potrzeba ukazania się kolejnej, uaktualnionej edycji jest bardzo duża.
dr hab. Stanisław Wołkowicz,
prof. PIG-PIB
Geologia historyczna autorstwa Włodzimierza Mizerskiego i Stanisława Orłowskiego to od dawna oczekiwany podręcznik reprezentujący zarówno wysoki poziom merytoryczny, jak też prezentujący w sposób ciekawy aktualną wiedzę. Na szczególne podkreślenie zasługują: prosty, bardzo przystępny język podręcznika oraz liczne, dobrze dobrane i sugestywne ilustracje. Serdecznie polecam.
Prof. dr hab. Jerzy Żaba,
Włodzimierz Mizerski
Urodzony 02.09.1949 roku w Kamiennej Górze. W 1972 roku ukończył studia wyższe na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1978 roku na Wydziale Geologii UW otrzymał stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie rozprawy Tektonika jednostki łysogórskiej Gór Świętokrzyskich, a w 1997 roku, w Państwowym Instytucie Geologicznym – doktora habilitowanego w zakresie nauk o Ziemi na podstawie rozprawy pod tytułem Tektonika i tektogeneza utworów paleozoicznych Gór Świętokrzyskich.
W latach 1972–1996 pracował na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Geologii, a od marca 1996 roku do chwili obecnej pracuje w Państwowym Instytucie Geologicznym, od 1997 roku jako kierownik Muzeum Geologicznego. W latach 1981–1996 był nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Geologicznym im. Prof. J. Samsonowicza w Warszawie. Od października 2000 do września 2005 roku był zatrudniony na stanowisku profesora, jako kierownik Katedry Geologii w Uniwersytecie Łódzkim.
Autor 60 artykułów i komunikatów naukowych, 15 podręczników akademickich i skryptów, 5 książek popularnonaukowych, 205 recenzji publikowanych książek, atlasów, map itp., ponad 200 artykułów i notatek popularnonaukowych, kilkuset haseł encyklopedycznych w encyklopediach Wydawnictwa Naukowego PWN, w tym 109 haseł podpisanych. Współautor multimedialnej encyklopedii geografii oraz 3 przekładów książek popularnonaukowych.
Autor 102 recenzji wydawniczych i projektów badawczych, 2 recenzji na stopień naukowy doktora, 31 opracowań naukowych archiwalnych, 10 scenariuszy wystaw. Promotor 32 prac magisterskich i 15 prac licencjackich.
Konsultant naukowy polskiej edycji National Geographic (od 1999 roku), Wiceprezes Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Geologicznego (od maja 1999 roku), przewodniczący Rady Naukowej Muzeum Geologicznego Uniwersytetu Łódzkiego (od maja 2000 roku), członek Rady Konsultacyjnej przy Muzeum Przyrodniczym w Starachowicach (od 2002 roku), redaktor naczelny Przeglądu Geologicznego (od kwietnia 2002 roku).
W 1990 roku odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Polskiej Geologii” oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2001 roku.
W październiku 2005 roku otrzymał Nagrodę Rektora Uniwersytetu Łódzkiego za najlepszy podręcznik akademicki – Geologię dynamiczną dla geografów (WN PWN, 2002) oraz Przewodnik do ćwiczeń z geologii (WN PWN, 2004).
Stanisław Orłowski
(ur. 2.01. 1931 r. w Grójcu). W 1950 r. rozpoczął studia w sekcji geologii na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Warszawskiego, z którego wkrótce wyodrębnił się Wydział Geologii. Już na drugim roku studiów rozpoczął pracę jako zastępca asystenta w Katedrze Geologii Historycznej. Po obronie pracy magisterskiej 1 października 1955 r. został zatrudniony jako asystent w macierzystej katedrze. W 1962 r obronił pracę doktorską poświęconą stratygrafii kambru wschodniej części Gór Świętokrzyskich. 1 marca 1963 r. został zatrudniony na stanowisku adiunkta i następnie, w 1968 r. przedstawił rozprawę habilitacyjną Kambr antykliny łysogórskiej Gór Świętokrzyskich, którą z powodzeniem obronił. W 1976 r. Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora. W 2001 roku przeszedł na emeryturę, przepracowując na Wydziale Geologii UW 50 lat i 1 miesiąc.
Był promotorem wielu prac magisterskich, doktorskich, recenzentem w przewodach doktorskich i habilitacyjnych. Był członkiem rad naukowych Instytutu Geologicznego, Instytutu Nauk Geologicznych PAN i Zakładu Paleobiologii PAN, a także członkiem Komitetu Nauk Geologicznych PAN.
Na ogólną liczbę jego 80 publikacji naukowych dotyczących głównie kambru, 45 poświęcona jest kambrowi świętokrzyskiemu. Jego pasją były trylobity kambryjskie tego obszaru, skąd zgromadził ich największą kolekcję w Polsce.
