Śmierć Komandora. Tom 2. Metafora się zmienia
Drugi tom długo oczekiwanej powieści Murakamiego!
W Hong Kongu została uznana za nieprzyzwoitą, ocenzurowana i zakazana dla czytelników poniżej 18 roku życia. W Japonii w środowisku skrajnej prawicy wywołała oskarżenia wobec Harukiego Murakamiego o zdradę narodową, choć jednocześnie została okrzyknięta jednym z największych dokonań tego pisarza. „Śmierć Komandora” to obszerna dwutomowa powieść, na którą fani Murakamiego czekali aż pięć lat.
Żona malarza w średnim wieku porzuca go – z dnia na dzień. Podobnie, z dnia na dzień, on sam podejmuje decyzję, by wyprowadzić się z domu. Rezygnuje ze zleceń, wsiada w samochód i przez parę miesięcy włóczy się po północno-wschodniej części wyspy Honsiu. Gdy zmęczony tułaczką wraca do Tokio i prosi przyjaciela o nocleg, ten ma mu do zaoferowania coś znacznie lepszego: opuszczony dom w górach należący do jego ojca, sławnego malarza. W nowym, inspirującym otoczeniu bohater zamierza wieść spokojne życie poświęcone twórczości – korzysta z pracowni mistrza, zaczyna prowadzić lekcje malarstwa w pobliskiej Odawarze i wdaje się w niewiele znaczące romanse. Dom ten dla bohatera powieści stanie się epicentrum przemiany i szczególnej formy odrodzenia – i w sztuce, i w życiu. Pierwszym epizodem tej przemiany będzie odnalezienie na strychu nieznanego obrazu starego mistrza: niemal wiernego odtworzenia sceny zabójstwa Komandora z „Don Giovanniego”.
Od momentu tego odkrycia realistyczna narracja zaczyna się stopniowo przeplatać z surrealistycznymi wątkami, a fabułę zaludniają niezwykłe postaci, które uosabiają symbole, idee i metafory. Murakami z lekkością kreśli niezwykłe wizerunki swoich bohaterów, subtelne podważając granicę między marzeniem i rzeczywistością. Pojawiają się znane motywy: wyschnięta studnia, która nęci swoją mistyczną pustką, ekscentryczny milioner oraz niespodziewane i niewyjaśnialne zniknięcie. Czytelnik rozpozna nieoczywiste symbole i bezpretensjonalną erotykę o leciutko perwersyjnym odcieniu.
Haruki Murakami
ur. 1949
Haruki Murakami to japoński pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej, urodzony 12 stycznia 1949 roku w Kioto. Wychowywał się i dorastał w jednym z największych miast Japonii – Kobe, położonym na wyspie Honsu. Murakami w latach 1968-75 studiował teatrologię na Wydziale Literatury tokijskiego Uniwersytetu Waseda. W trakcie studiów zawarł związek małżeński z narzeczoną Yoko (1971), z którą przez cztery lata prowadził klub jazzowy o nazwie „Peter Club”. Klub znajdował się w mieście Kokubunji (wchodzącym w skład metropolii tokijskiej). Swoją pierwszą książkę wydał w wieku 30 lat – była to powieść „Słuchaj pieśni wiatru”, którą Marukami wysłał na konkurs literacki. Książka zajęła pierwsza miejsce i zdobyła nagrodę magazynu literackiego Gunzō. Międzynarodową sławę, szczególnie na Zachodzie i w Stanach Zjednoczonych, przyniosły pisarzowi powieści wydane na przełomie lat 80. i 90.: „Koniec świata i hard-boiled wonderland”, „Na południe od granicy, na zachód od słońca” oraz „Tańcz, tańcz, tańcz”. Pod końcem lat 80. pisarz mieszkał przez pewien czas we Włoszech, jednakże po ogromnym sukcesie powieści „Norwegian wood” Murakami, zmęczony sławą, przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych. Tam pracował na Uniwersytecie Princeton, później zaś na Uniwersytecie Williama Howarda Tafta. W 1995 roku pisarz powrócił do rodzimego kraju. W tym samym roku ukazała się powieść „Kronika ptaka nakręcacza”, uznana przez krytykę za największe osiągnięcie literackie Murakamiego. Powieść zdobyła Nagroda Yomiuri w 1996 roku. Pisarz został również uhonorowany Nagrodą Franza Kafki w 2006 roku. Haruki Murakami zajmuje się również tłumaczeniem literatury anglojęzycznej – przełożył m.in. utwory Trumana Capote’a, Francisa Scotta Fitzgeralda i Johna Irvinga.
Źródło zdjęcia: wakarimasita of Flickr [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons
