Wybitny historyk polski XV wieku (1415-1480), nazywany „ojcem polskiej historiografii", dyplomata, duchowny. Od 1436 roku kanonik krakowski. W latach 1433-1455 sekretarz i kanclerz kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. Popierał politykę zagraniczną Kazimierza Jagiellończyka. Od 1467 roku wychowawca synów królewskich, od 1480 roku arcybiskup-nominat lwowski.
Autor wielu prac o charakterze źródłowym: Banderia Prutenorum (1448) – opisy i wizerunki chorągwi zdobytych na Krzyżakach w czasie bitwy pod Grunwaldem, Insignia seu clenodia incliti Regni Poloniae (po 1462) – opisy i wizerunki herbów polskich, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis (1470-1480) – opis beneficjów kościoła katolickiego w Małopolsce. Najważniejszym jego dziełem jest Historiae Polonicae (1455-1480), zwana też Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae, tj. Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, obejmujące dzieje Polski od czasów legendarnych do 1480 roku, spisane w 12 księgach.