Juliusz Słowacki

Juliusz Słowacki, wybitny polski twórca okresu romantyzmu nazywany jednym z Wieszczów Narodowych (obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego), urodził się 4 września w Krzemieńcu. Ojciec Słowackiego, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, natomiast matka poety, Salomea z Januszewskich, była osobą bardzo oczytaną i obytą w świecie kultury, m.in. prowadziła salon literacki. Po śmierci Euzebiusza w 1814 opiekę nad małym Juliuszem sprawowała jego matka, co wpłynęło w dużej mierze na artystyczne zainteresowania przyszłego poety. W domu Słowackich bowiem szczególnym uwielbieniem otaczano klasyków. W młodości Słowacki studiował prawo w Wilnie (w latach 1825–1828), a także spotkał Adama Mickiewicza i Ludwikę Śniadecką – pierwszą, nieodwzajemnioną miłość. Następnie wyjechał do Warszawy w 1829 roku, a na początku 1830 roku zadebiutował bezimiennie powieścią poetycką Hugo. Po wybuchu powstania listopadowego poeta, niezdolny do walki z bronią w ręku podjął pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W ramach misji dyplomatycznej wyruszył do Paryża i Londynu, a następnie udał się w podróż, odwiedził m.in. Szwajcarię, Marsylię i Rzym. Ostatecznie osiadł w Paryżu. W 1842 roku dołączył do Koła Sprawy Bożej, lecz Słowacki dość szybko opuścił zgromadzenie ze względu na niezgodę na zasady Koła. Słowacki zmarł na gruźlicę w 1849 roku i został pochowany na paryskim Cmentarzu Montmartre. W 1927 roku na polecenie marszałka Józefa Piłsudskiego szczątki Słowackiego wróciły do Polski – prochy poety złożono obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu. Do najwybitniejszych utworów Słowackiego należą: dramaty „Balladyna”, „Kordian”, „Samuel Zborowski”, „Srebrny sen Salomei”, „Lila Weneda”; poematy „Beniowski”, „Anhelli” i „Genezis z Ducha” oraz wiele wierszy, m.in. „Grób Agamemnona”, „Oda do wolności”.