Esej o filozofii transcendentalnej
Esej o filozofii transcendentalnej jest najważniejszym dziełem Salomona Maimona, pierwotnie opublikowanym w Berlinie w 1790 roku i dedykowanym królowi polskiemu Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Książka jest wyrazem indywidualnej reakcji Autora na rewolucję w filozofii wywołaną idealizmem transcendentalnym Immanuela Kanta.
Maimon uprawia tu własną, wysoce oryginalną refleksję, odwołując się przy tym m.in. do empiryzmu Hume’a i matematyki. Autorska interpretacja aparatu pojęciowego Kanta, naznaczona swoistymi inspiracjami, pozwala Maimonowi postawić kantowskie problemy w całkiem nowym świetle, dzięki czemu Esej stanowi jedno z najśmielszych dzieł oświeceniowej filozofii krytycznej i jednocześnie zapowiedź dojrzałej postaci niemieckiego idealizmu.
Salomon Maimon
Salomon Maimon (ur. 1753 w Żukowym Borku k. Nieświeża, zm. 1800 w Kożuchowie) – filozof samouk, jeden z najważniejszych żydowskich intelektualistów okresu oświecenia, przez Immanuela Kanta uznawany za czołowego krytyka i komentatora Krytyki czystego rozumu. Jego myśl wywarła decydujący wpływ na rozwój idealizmu niemieckiego, a w XX wieku stała się inspiracją dla filozofii np. Gilles’a Deleuze’a. Mieszkał i tworzył m.in. w Berlinie, Poznaniu i Wrocławiu. Swoje barwne życie opisał w Autobiografii (wyd. pol. 1913 i 2007).
Seria BIBLIOTEKA KLASYKÓW FILOZOFII
Dobrze znana czytelnikom seria z długoletnią, bo sięgającą półwiecza tradycją. Powstała w 1952 roku. Stanowi kanon klasyki filozoficznej złożony z dzieł najwybitniejszych myślicieli różnych epok, kręgów kulturowych, nurtów i kierunków, budowany w języku polskim dzięki uczonym tej miary, co Władysław Tatarkiewicz, Tadeusz Kotarbiński, Kazimierz Ajdukiewicz, Roman Ingarden, Leszek Kołakowski, przy współpracy całego polskiego środowiska filozoficznego. Adresowana do przedstawicieli nauki, wykładowców, studentów i wszystkich miłośników filozofii.
