Praktyka edukacyjna w warunkach zmiany kulturowej
Jest to praca o społecznej praktyce edukacyjnej, w której nie można oddzielić teorii od praktyki (a tym bardziej nie można przeciwstawiać sobie poznania i działania), obejmującej ogół oddziaływań służących formowaniu się zdolności życiowych człowieka (…). Szczególną uwagę przywiązuję do odkrycia i ujawnienia (opisania, wyjaśnienia i zinterpretowania) tych uwarunkowań i skutków zmian edukacyjnych, które mają swoje zakorzenienie w zmianach kulturowych (zaistniałych w Polsce w XX wieku).
(Teresa Hejnicka-Bezwińska: ze Wstępu)
Autorka dokonała świetnej syntezy wiedzy o faktach i wydarzeniach historycznych, które były kluczowe dla procesów edukacyjnych i polityk oświatowych w zmieniających się ustrojach i rządach, wyprowadzając syntetyczne wnioski o także prospektywnym znaczeniu. Po raz kolejny, bo już w jednej ze swoich wcześniejszych rozpraw tego dokonała, mamy do czynienia z wywabianiem białych plam w polskiej historii oświaty i wychowania. Ogromnie to cenię, gdyż młodsze pokolenie zostało – w wyniku rynkowych reform – pozbawione konieczności i wartości uczenia się historii własnego kraju i narodu. W tym przypadku jestem pewien, że adepci studiów nauczycielskich i pedagogicznych dostaną "soczysty owoc" prawdy o niszczeniu przez rządzących polskiej tożsamości, kultury, elit, z wykorzystaniem także do tych celów systemu szkolnego i polityki oświatowej.
(Z recenzji prof. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego)