O wolności ludzkiej woli
Według Schopenhauera wolność jest pojęciem czysto negatywnym. Używając go, myślimy tylko o braku wszelkich przeszkód, one więc występują jako siła, muszą być zatem czymś pozytywnym. Stosownie do własności tych przeszkód istnieją trzy różne rodzaje tego pojęcia:
wolność fizyczna, intelektualna i moralna.
Arthur Schopenhauer
(1788–1860); filozof niemiecki, prekursor filozofii życia, twórca teorii łączącej woluntaryzm w metafizyce (istotą rzeczywistości jest wola) z kantowską epistemologią (akt jest dany nam w poznaniu przez zjawiska).
Filozofii Schopenhauera nie można zaliczyć do żadnego z wielkich prądów myślowych dominujących w filozofii niemieckiej 1 poł. XIX wieku. Poglądy Schopenhauera stały w opozycji do heglizmu. Racjonalistycznemu optymizmowi G.W.F. Hegla przeciwstawiał on pesymizm i przekonanie o nieuchronności ludzkiego cierpienia, którego źródło upatrywał we wszechpotężnym, bezrozumnym i ślepym działaniu woli, która uniemożliwia człowiekowi osiąganie celów. Jedyną drogę do uniknięcia zła moralnego i cierpienia widział Schopenhauer w rezygnacji z „woli życia”, w wyobcowaniu się ze społeczeństwa, w kontemplacji estetycznej, kierowaniu się etyką współczucia i zdławieniu w sobie „pędu do działania”. Filozofia Schopenhauera wywarła wpływ m.in. na twórczość R. Wagnera i F.W. Nietzschego, oraz na literaturę i sztukę przełomu XIX i XX wieku.
Autor książek: Świat jako wola i przedstawienie (1819, wydanie polskie 1994), O wolności ludzkiej woli (1839, wydanie polskie 1908), O podstawie moralności (1840, wydanie polskie 1901).