Fenomen, logos, eidos
Po ontologicznej orientacji filozofii klasycznej (starożytnej i średniowiecznej) paradygmat filozofii nowożytnej staje się mentalistyczny, a jednym z podstawowych pojęć filozofii pokantowskiej, jeśli nie podstawowym, organizującym jej myślenie, jest pojęcie świadomości. Niewątpliwie jest też tak w wypadku fenomenologii Edmunda Husserla. Przejście od paradygmatu ontologicznego do mentalistycznego jest związane z utratą naiwnego zaufania do bytu, wynikiem autorefleksji nad tym, co wydawało się dotychczas oczywiste. Po drugiej wojnie światowej takim podstawowym pojęciem organizującym refleksję filozoficzną w jej całokształcie, jej nowym paradygmatem, staje się znowuż pojęcie języka. „Wszelka filozofia jest „krytyką języka”” stwierdza L. Wittgenstein (Tractatus logico-philosophicus, 40031). Dobitnie tę nową pozycję języka wskazuje cytat z dzieła E. Tugendhata: „Wiodącym pytaniem naszych dociekań jest pytanie, co to znaczy rozumieć zdanie. Pytanie to chcemy rozumieć jako podstawowe pytanie filozoficzne, które ma zająć miejsce tradycyjnego podstawowego pytania o to, czym jest byt, względnie co to znaczy przedstawiać przedmiot”. Można też użyć formuły: „Jak słowa łączą się ze światem?”, jako określenia najbardziej doniosłego problemu filozofii. Badanie języka staje się tu rozwiązywaniem zasadniczych problemów filozoficznych, dawaniem podstaw samej filozofii, tak że filozofia staje się – jak pisze Karl-Otto Apel – „prima philosophia współczesności” (fragment Wstępu Autora).
Celem pracy był całościowy namysł nad problemem: czym jest język filozofii fenomenologicznej. Nie można było próbować odpowiedzieć na to pytanie bez odpowiedzi na pytanie: czym jest język z punktu widzenia fenomenologii. Czy praca była w stanie udzielić odpowiedzi na te pytania? Nie do końca. Husserl sam nie odpowiedział w sposób wyraźny na interesujące nas kwestie. Czasami więc praca miała postać współmedytacji, była próbą dopowiedzenia tego, czego on sam nie powiedział – chciała wyzwolić cały potencjał argumentacyjny jego projektu fenomenologii, projektu fenomenologii rozumianej jako transcendentalna i genetyczna. Uwikłanie tej myśli w kartezjański program, możliwość wielu odmiennych interpretacji dyskutowanych problemów nie pozwala jednak na bardziej zdecydowane, bardziej jednoznaczne odpowiedzi na poruszane kwestie, odpowiedzi mające pokrycie w samych tekstach ojca fenomenologii. Sama ilość tekstów Husserla jest już problemem. Jest ona tak imponująca, że – jak pisze Dan Zahavi – „wydaje się mało prawdopodobne, aby znalazła się choć jedna osoba, która przeczytała wszystko, co napisał”. Fakt ten czyni niemożliwym dokonanie interpretacji w pełni zadowalającej, zawsze mogą pojawić się teksty ją podważające. Temat języka ma też tę specyfikę, że ponieważ filozofia jest tworem językowym, to wszystko może wiązać się z językiem. (fragment Zakończenia)
Wstęp 5
Wykaz skrótów cytowanych dzieł Husserla 13
Część pierwsza. Język i świat z perspektywy fenomenologii Edmunda Husserla 15
I. Husserlowska filozofia języka 17
Fazy filozofii Husserla. Od teorii nauki do ontologii 18
Język w Badaniach logicznych 19
Teoria znaczenia 21
Koncepcja czystej gramatyki 34
Ujęcie języka w Ideach 38
Język ze stanowiska fenomenologii genetycznej 43
II. Intencja, horyzont, świat i język 55
III. Fenomenologia Husserla a problem bezpośredniości doświadczenia 78
IV. Intencja i jej wypełnienie 93
V. Fenomenologiczna koncepcja prawdy a filozofia 107
VI. Język, myśl, rzeczywistość 119
Część druga. Język metody i filozofii fenomenologicznej 131
VII. Idealizm Husserla a idea fenomenologii transcendentalnej 133
VIII. Apriori i eidos 151
IX. Język opisu fenomenologicznego 164
X. Język redukcji eidetycznej 185
XI. Język redukcji fenomenologicznej 192
Fenomenologia a filozofia lingwistyczna. Kilka uwag 216
XII. Język filozofii fenomenologicznej 223
Fenomenologia a hermeneutyka. Kilka uwag 235
Zakończenie 243
Bibliografia 247
Indeks osobowy 262
