Jak sobie dziecko wyobraża świat
Jedna z kluczowych publikacji z zakresu psychologii dziecka. Piaget poświęcił wiele lat badań teoretycznych i klinicznych, by znaleźć odpowiedź na pytanie, jak dziecko oddziela świat zewnętrzny od świata wewnętrznego, subiektywnego oraz w jaki sposób tworzy wizerunki świata w zależności od swojego rozwoju psychicznego.
Jest to jeden z najważniejszych, ale też najbardziej trudnych tematów w psychologii dziecięcej. Omawia zatem "rzeczywistość" dziecięcego świata oraz budowanie przez nie podziału na siebie i świat zewnętrzny. Próbuje także zrozumieć, jak dziecko tworzy rzeczywistość i jej wizerunek oraz w jaki sposób go wyjaśnia. Uwagę poświęca dziecięcemu animizmowi, czyli myśleniu magicznemu o możliwościach oddziaływania na zjawiska naturalne, wierze w skuteczność zaklęć czy możliwości prowadzenia rozmów z roślinami i zwierzętami. Zajmuje się ponadto tematem wyjaśniania świata przez dziecko: genezy przedmiotów, zjawisk przyrodniczych, człowieka i życia w ogóle, w charakterystyczny prosty i magiczny zarazem sposób.
Jean Piaget
(1896–1980), szwajcarski filozof, psycholog i pedagog; twórca epistemologii genetycznej — interdyscyplinarnego kierunku badań obejmującego zagadnienia rozwoju ludzkiego poznania; profesor uniwersytetu w Neuchâtel (1925–29), Genewie (1929–71), Lozannie (1938–51) i Paryżu (Sorbona, 1952–63); wieloletni dyrektor Instytutu Nauk Pedagogicznych w Genewie, organizator i od 1955 roku dyrektor Międzynarodowego Centrum Epistemologii Genetycznej w Genewie; członek Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.
Prowadził badania eksperymentalne w dziedzinie psychologii rozwojowej, głównie procesów poznawczych (głośne studia nad rozwojem inteligencji dziecka), jednocześnie — badania porównawczo-historyczne rozwoju nauk. Sformułował teorię rozwoju poznania, która głosi, że istota tego procesu polega na jakościowych zmianach w obrębie struktur poznawczych (pojęć, systemów interpretacyjnych), za pomocą których ujmujemy rzeczywistość, dokonujących się w toku uzupełniających się procesów adaptacyjnych (asymilacji i akomodacji).
Pozostawił wielu uczniów i następców, rozwijających jego idee w tzw. nurcie postpiagetowskim i neopiagetowskim.
Ważniejsze prace: Mowa i myślenie u dziecka (1923, wydanie polskie 1929, wznowienie 1992), Narodziny inteligencji dziecka (1936, wydanie polskie 1966), La psychologie de l'intelligence (1947), Dokąd zmierza edukacja (1948, wydanie polskie 1977), Introduction à l'épistémologie génétique (1949–50), Mądrość i złudzenia filozofii (1965, wydanie polskie 1967), Biologia i poznanie (1967, wydanie polskie 1982), Strukturalizm (1968, wydanie polskie 1972), Psychologia i epistemologia (1971, wydanie polskie 1977), Równoważenie struktur poznawczych (1975, wydanie polskie 1981).
Seria BIBLIOTEKA KLASYKÓW PSYCHOLOGII
Seria prezentuje wybitne prace psychologiczne – polskie i zagraniczne. Pozycje tu należące reprezentują dorobek światowej psychologii na przestrzeni wieków, składający się na jej współczesny kształt. Seria tworzy podstawowy kanon klasyki psychologicznej, umożliwiając śledzenie rozwoju wiedzy o człowieku w jej wymiarach filozoficznych, psychologicznych i fizjologicznych. Książki opublikowane w tej grupie są przeznaczone nie tylko dla naukowych środowisk humanistycznych, ale też dla szerszego kręgu czytelników.
Komitet redakcyjny serii tworzą: przewodniczący Ryszard Stachowski oraz Teresa Rzepa i Cezary W. Domański.
