Komentarz do Księgi o przyczynach
Akwinata pozostawił po sobie kilkanaście dzieł o charakterze ściśle filozoficznym. Do tej grupy tekstów zalicza się przede wszystkim komentarze do Arystotelesa oraz kilka tzw. "opuskulów", czyli dzieł mniejszych. Należy przy tym podkreślić, że określenie to nie odnosi się do rangi merytorycznej tych tekstów, lecz wyłącznie do ich obszerności.
W Polsce komentarze Tomasza Z Akwinu do dzieł słynnego Stagiryty - wpisujące filozofię Arystotelesa w europejskie chrześcijaństwo - były dotąd zupełnie niedostępne dla czytelników, którzy nie posługują się biegle scholastyczną łaciną. Tym cenniejsze jest ich obecne wydanie.
Wnikliwy i zarazem twórczy komentarz do Liber de causis został napisany - według Martina Grabmanna - w roku 1268, natomiast według ustaleń Pierre’a Mandonneta pomiędzy rokiem 1269 a 1273. Mamy tu do czynienia z dziełem dojrzałego myśliciela o ugruntowanych już poglądach. Odnosząc się do występującego w Liber de causis przeciwstawienia tego, co w bycie skończone, temu co nieskończone, św. Tomasz dokonuje interesującej reinterpretacji tego schematu pojęciowego, wykorzystując ów zabieg świadomie w celu wyłożenia swoich własnych tez dotyczących wewnętrznej struktury bytu w aspekcie tego, co konieczne i konstytutywne dla bycia bytem w ogóle.
Tomasz z Akwinu
(1225–1274); święty, dominikanin, filozof i uczony, urodzony we Włoszech, zaliczany do doktorów Kościoła katolickiego. Od 1252 wykładał w Paryżu. Dostosował do potrzeb filozofii katolickiej koncepcję Arystotelesa, od którego przejął rozumienie poznania jako procesu receptywnego, pojęcia aktu i potencji, formy i materii, zasadę przyczynowego powiązania zdarzeń oraz pojęcie dowodu. Zajmował się też naukami przyrodniczymi.
W 1879 roku w encyklice Aeterni Patris filozofia Tomasza z Akwinu została uznana za oficjalną filozofię Kościoła katolickiego. Jego główne dzieła to: Summa contra gentiles (1259–1264) oraz Summa theologiae (1269–1273).
Seria BIBLIOTEKA KLASYKÓW FILOZOFII
Dobrze znana czytelnikom seria z długoletnią, bo sięgającą półwiecza tradycją. Powstała w 1952 roku. Stanowi kanon klasyki filozoficznej złożony z dzieł najwybitniejszych myślicieli różnych epok, kręgów kulturowych, nurtów i kierunków, budowany w języku polskim dzięki uczonym tej miary, co Władysław Tatarkiewicz, Tadeusz Kotarbiński, Kazimierz Ajdukiewicz, Roman Ingarden, Leszek Kołakowski, przy współpracy całego polskiego środowiska filozoficznego. Adresowana do przedstawicieli nauki, wykładowców, studentów i wszystkich miłośników filozofii.
