Socjoterapia młodzieży
Książka Socjoterapia młodzieży. Studium psychologiczno-pedagogiczne to kompendium wiedzy na temat tej formy pomocy psychologiczno-pedagogicznej skierowanej do młodzieży z grup ryzyka. Autorki rozumieją socjoterapię jako grupową pomoc polegającą na intencjonalnym uruchamianiu czynników pomocowych, które występują między członkami grupy, w relacji z socjoterapeutą i w procesie grupowym. Celem tego oddziaływania jest uaktywnienie potencjału rozwojowego, zapobieganie kształtowaniu się zaburzeń i problemów zdrowotnych oraz zmiana trajektorii rozwoju i wzmocnienie mechanizmów zdrowia i/lub osłabienie patomechanizmu utrzymującego problemy psychospołeczne.
Czytelnik znajdzie tu:
- Charakterystykę adolescencji jako okresu przejścia między dzieciństwem a dorosłością oraz określenie zadań rozwojowych młodzieży.
- Opis socjoterapii jako szczególnej formy pomocy psychologiczno-pedagogicznej, lokującej się między modelami zdrowia i zaburzeń.
- Informacje na temat diagnozowania w socjoterapii jako wieloaspektowego i celowego procesu zbierania informacji, stawiania hipotez diagnostycznych oraz ich weryfikacji.
- Analizę socjoterapii jako sposobu pomagania w drodze uruchamiania procesu grupowego i aktywowania czynników pomocowych.
- Wiedzę na temat pożądanych cech socjoterapeuty: kompetencji psychologiczno-pedagogicznych, diagnostycznych, pomocy grupowej, pracy pomocowej z młodzieżą, autoedukacyjnych i moralnych, a także tożsamości zawodowej socjoterapeuty.
Uznajemy doniosłe znaczenie okresu adolescencji jako czasu obdarzonego silnym potencjałem rozwojowym, podczas którego istnieją niepowtarzalne możliwości wsparcia rozwoju i pomocy dla nastolatków. Młodzież uczestniczącą w socjoterapii postrzegamy jako jednostki, które dysponują osobistym potencjałem umożliwiającym im coraz bardziej niezależne i podmiotowe życie, dokonywanie samodzielnych wyborów oraz kształtowanie własnej biografii, ale także jako osoby, które lokują się w grupach zwiększonego ryzyka, ponieważ borykają się z różnego typu problemami w funkcjonowaniu psychospołecznym.
Z tekstu
Książka Barbary Jankowiak i Emilii Soroko to interesujące i pogłębione, całościowe teoretyczno-praktyczne studium socjoterapii młodzieży. (…) Autorki wnikliwie omówiły tę formę grupowej pomocy jako oddziaływań ukierunkowanych na poszerzenie zasobów indywidualnych i środowiskowych dzieci i młodzieży z grupy wysokiego ryzyka. Bardzo szeroko przedstawiły istotę i znaczenie postępowania diagnostycznego jednostkowego i grupowego na różnych etapach procesu socjoterapii. Dokonały starannej analizy ważnych zagadnień związanych z formułowaniem diagnozy funkcjonalnej i konceptualizacją przypadku na początku i podczas trwania socjoterapii oraz reguł diagnozowania grupy jako całości i zachodzących w niej zjawisk w kontekście celów socjoterapii. Czytelnik zainteresowany tym rodzajem pomocy znajdzie też różne informacje na temat kompetencji zawodowych, społeczno-interpersonalnych i etycznych potrzebnych do prowadzenia tak złożonych i wieloaspektowych oddziaływań pomocowych, jakie stanowi socjoterapia.
Z recenzji prof. dr hab. Lidii Cierpialkowskiej,
Barbara Jankowiak
Barbara Jankowiak, prof. UAM dr hab., pedagożka, psycholożka, psychoterapeutka, kieruje Pracownią Psychopedagogicznych Badań nad Rozwojem Człowieka na Wydziale Studiów Edukacyjnych UAM w Poznaniu. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla młodzieży, funkcjonowania psychospołecznego młodzieży oraz związków intymnych. Jest autorką monografii Zachowania ryzykowne młodzieży. Studium teoretyczno-empiryczne (Poznań, 2017), redaktorką pracy zbiorowej Socjoterapia jako forma pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Teoria i praktyka (Poznań 2013), współredaktorką pracy (wraz z A. Matysiak-Błaszczyk) Młodzież między ochroną a ryzykiem. Wspieranie rozwoju oraz pomoc psychologiczno-pedagogiczna dla adolescentów i adolescentek (Poznań, 2017) oraz autorką kilkudziesięciu innych tekstów.
Emilia Soroko
Emilia Soroko, dr hab., prof. Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracuje w Zakładzie Psychologii Zdrowia i Psychologii Klinicznej na Wydziale Psychologii i Kognitywistyki UAM. Kieruje Laboratorium Badań Jakościowych i Mieszanych w Psychologii Klinicznej. Interesuje się problematyką zaburzeń osobowości, diagnozą kliniczną na potrzeby psychoterapii, socjoterapią oraz psychologią narracyjną. W badaniach naukowych koncentruje się na poszukiwaniu mechanizmów intrapsychicznych wyjaśniających utrzymywanie się zaburzeń osobowości. Autorka monografii Aktywność autonarracyjna osób z różnym poziomem organizacji osobowości. Opowieści o bliskich związkach (2014, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM) oraz współautorka rozdziałów o diagnozowaniu w podręczniku Psychologia kliniczna (2016, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN) pod redakcją naukową L. Cierpiałkowskiej i H. Sęk.
Seria Psychologia kliniczna
